Drive (2011)

Czym (…) ma być ten film? Czy tylko starannie zaplanowaną i w wielu partiach błyskotliwie zrealizowaną wycieczką w przeszłość kina? Zachwycającym ćwiczeniem stylistycznym, gdzie efektowny styl jest celem samym w sobie? Wiele na to wskazuje. Konsekwentnie stosowana zasada skrajnego kontrastu rządzi kompozycją filmu.

Historia jest prosta: chłopak wikła się dla ukochanej w wojnę z gangsterami. Tego typu fabuły są zwykle domeną tanich filmów sensacyjnych klasy B. Jednak w „Drive” wyświechtane motywy zostały przedstawione z wizualnym wyrafinowaniem godnym kina autorskiego. Takiego obrazu pozazdrościliby Refnowi Wong Kar Wai i David Lynch.

To niezły film rozrywkowy, doskonała zabawa, przynosząca satysfakcję na wielu poziomach.

Wśród zalewu akcyjnej hollywoodzkiej tandety trzymający w napięciu, ale ambitny (a jednak wciąż to możliwe) obraz jest jak ożywczy łyk wody na pustyni. Nic dziwnego, że reżysera obsypano nagrodami.

Ciekawa sprawa, bo z jednej strony amerykański thriller, i to odwołujący się do schematów i rekwizytów kina akcji klasy B, ale nakręcony przez Europejczyka (wybijający się duński reżyser Refn, autor m.in. dilerskiej trylogii „Pusher” i „Bronsona”) – stylowo, atmosferycznie i z nieukrywanymi ambicjami artystycznymi.

(…) każde ujęcie to perfekcyjnie działający tłok w filmowym silniku. Nakręcone bez pomocy komputerów sceny akcji na czterech kółkach są adrenalinową bombą, a ekranowa przemoc wydaje się… piękna. Z kolei nocna scena na plaży to nic innego jak poezja pisana przy pomocy kamery. Hollywood będzie miało z Refna sporo pożytku.

Nie jest to kino, do jakiego przyzwyczaiło nas Hollywood – przypomina moralitet, w którym więcej rozgrywa się w spojrzeniach i gestach bohaterów niż w dialogach i akcji.