Do utraty sił (2015)

Ilość klisz z kina sportowego idzie w dziesiątki, droga Billy’ego wiedzie od jednego punktu węzłowego do kolejnego, bez momentu na oddech i próbę psychologicznego pogłębienia bohatera, a finałowy rywal to oczywiście błaznujący, zadowolony z siebie pajac. W normalnych okolicznościach byłby to zarzut. A jednak każde słowo brzmi w filmie Fuquy tak szczerze, a każdy gest ma taką siłę, że całość sprawia wrażenie zrodzonej – przepraszam za wyrażenie – z potrzeby serca.

W kategorii najbardziej konwencjonalny film o boksie dzieło Antoine’a Fuqua mogłoby liczyć na miejsce w ścisłej czołówce.

Do utraty sił z pewnością spodoba się fanom boksu. W żadnym innym filmie nie mieliśmy dotąd okazji oglądać tak realistycznie wyglądających walk. Tym większa szkoda, że ringowym starciom nie dorównuje schematyczna fabuła.

W filmach o bokserach trudno wymyślić coś nowego, ale w końcu czasem idziemy do kina nie po to, by ktoś nas zaskoczył, ale by zobaczyć świetne wykonanie zgranych schematów. (…) „Do utraty sił” to przede wszystkim popis aktorski. I to nie tylko Jake’a Gyllenhaala, który po raz kolejny porusza się na granicy oscarowej nominacji, ale także reszty obsady.

Do utraty sił to średniak stworzony dla niewymagającej publiczności. Film przyzwoity, ale pozbawiony iskry zapalającej do jakichkolwiek większych nad nim dyskusji.