Disco Polo (2015)

Disco polo nie jest filmem żenującym. Nie daje satysfakcji tym, którzy disco polo lubią, ale nie odstrasza tych, którzy go nienawidzą. Za kilka lat film zatonie w niepamięci bo nie stanie się świadectwem niczego ważnego w kulturze filmowej.

Disco polo to najbardziej brawurowy polski debiut ostatnich lat. (…) Maciej Bochniak nie zabiera nas jednak na etnograficzną wyprawę do Polski B., o świecie disco polo w ogóle nie opowiada w realistycznym kluczu, jak Robert Gliński w „Kochaj i rób co chcesz”. Do tematu zabiera się od strony fantazji.

Ta komedia to coś między historią o drodze od pucybuta do milionera a powiastką o Janku Muzykancie. (…) Pomysł na cały film przypomina „Spring Breakers” Harmony’ego Korine’a – satyrę na fascynację młodzieżowego kina gangsterką i „dobrą zabawą”. (…) Do kina warto pójść niezależnie od tego, czy nieśmiertelne „Wszyscy Polacy to jedna rodzina” usłyszeliście ostatnio w modnym warszawskim klubie, czy też u szwagra na weselu.

Nie idzie Bochniakowi o to, żeby jakąś prawdę o świecie disco polo powiedzieć – a takiej prawdy byłbym bardzo ciekaw, choć przecież prawem artysty jest prawdę omijać – ale żeby wyświetlić nam pstrokaty polski sen o wielkim świecie. (…)

Akcja toczy się w Polsce lat 90., lecz ta Polska przypomina Amerykę z filmów amatorskich przesyłanych kiedyś przez krewnych rodakom w kraju. (…) [Tymczasem] disco polo nie mieściło się w tym wielkim śnie Polaków. Wręcz przeciwnie, powstawało niejako w opozycji, miało być muzyką łatwą, lekką i przyjemną. Naszą, tutejszą, swojską, buraczano-pszenną.

Ok, przyjmuję, że jest to tylko pastisz i zabawa formą. Ten zabieg przypomina grindhousowy eksperyment Tarantino i Rodrigueza. Tak jak ich filmy celowo były zrealizowane jak kino klasy C, tak „Disco Polo” jest obciachowy jak muzyka, o której opowiada. Szkoda jednak, że Bochniak choć w komediowej formie nie pokusił się o przedstawienie jakiejkolwiek głębszej myśli dotyczącej specyfiki lat 90-tych czy fenomenu tej muzyki.