Crimson Peak. Wzgórze krwi (2015)

…Del Toro nie celuje w klasyczny horror, tylko w gotycki romans, dziś powiedzielibyśmy – melodramat z dreszczykiem.(…) fakt, że reżyser uwielbia podkręcać kontrast gatunkowych klisz, zamienia film w zbliżający się do granicy pastiszu hołd dla tej konwencji. Wszystko jest tu „bardziej” i „mocniej” niż zwykle – miłość jest boleśniejsza, korytarze mroczniejsze, śnieg bielszy, a krew czerwieńsza. Operator szaleje z zamaszystymi panoramami, a fachowcy od scenografii i kostiumów w pocie czoła pracują na Oscara.

Crimson Peak: Wzgórze krwi z całą pewnością stanowi kolejną intrygującą realizację w twórczości autora „Hellboya”. Rzecz ubrana w kostium, stylowa, z klimatem i paletą efektów specjalnych daje dużo nieskrępowanej radości z jej oglądania.

…Guillermo del Toro bardzo stara się zachować wszystkie zalety swojego stylu: mieszanie się świata fantazji z rzeczywistością, makabrę, dorosłość skażoną przez dzieciństwo. W rezultacie tworzy mroczną bajkę, która choć nie nosi w sobie wielkiej tajemnicy, w pewien sposób zachwyca.

Może to obecność tych ludzi sprawiła, że ani razu nie schowałem się pod krzesło, a po wyjściu z sali stwierdziłem, że jednak nie było aż tak strasznie – bo naprawdę trudno nazwać ten film prawdziwym horrorem. Są duchy, są morderstwa, czyli podstawowe warunki zostały spełnione. Brakowało tego ciągłego napięcia, przy którym widz wrzeszczy jak opętany, kiedy ktoś nagle dotknie jego ramienia.

Crimson Peak to piękna wydmuszka. Nie czułem napięcia, nie widziałem pożądania, które według Del Toro powinno wyciekać z historii. Nie czułem strachu, a strach w tym gatunku powinien stać na pierwszym miejscu dla twórcy, podobno wizjonera.

Guillermo del Toro upiera się żeby opowiadać staroświeckie historie grozy korzystając z pomocy supernowoczesnych efektów specjalnych. Efekt jest niestety dość marny.

Dla przyzwyczajonych do otrzymywania wszystkiego na ekranie szybko i sprawnie widzów to dobra lekcja: del Toro to reżyser-artysta, który rozwija opowieść powoli i uważnie, w czym pomaga mu podniosła, dramatyczna muzyka Fernando Velazqueza. Crimson Peak to właśnie pozytywka, którą boimy się otworzyć, ale kiedy to zrobimy, pokręconym dziwom nie ma końca.

…można było spodziewać się czegoś wyjątkowego i nietypowego. Pod wieloma względami tak jest, ponieważ atmosfera jest fantastyczna, a wizualnie to prawdziwe mistrzostwo, szkoda tylko, że sposób straszenia jest banalny (typowe nagle wyskakujące elementy), fabularnie trochę sztampowo, a postacie nie zachwycają. Jest nieźle, ale mogło być z tego coś, co stałoby się klasykiem gatunku.