Carte Blanche (2015)

[Reżyser] próbuje na przemian wzruszać, wzbudzać na twarzach widowni uśmiech, dawać do myślenia. Przemiana nauczyciela następuje tu bez nadętych frazesów i wielkich gestów. Niestety, amerykańska z ducha narracja zbyt często rozmywa się w polskiej bylejakości – wygładzonym, upudrowanym obrazie polskiej szkoły, porzuconych bez puenty frapujących wątkach (…), rozpisanym na pół gwizdka, anemicznym wątku miłosnym (…)

W „Carte Blanche” tragedia zostaje przekuta w dar inspirowania. Znów udany polski „feel good movie” (…) czyli film, po którym czujemy się lepiej, dostajemy skrzydeł, chcemy powiedzieć, że życie jest piękne.

Bohater wzorowany jest na postaci lubelskiego nauczyciela Macieja Białka opisanego parę lat temu przez reportera „Gazety Wyborczej”. Idealny wręcz charakter filmowy: skromny dzielny człowiek, walczący z przeciwnościami losu, z resztkami nadziei na osobiste zwycięstwo. Tak też prezentuje się w filmie. Szkoda tylko, że na ekranie nie ma partnerów w uczniach klasy, której jest wychowawcą.

Dziwna sprawa: w opublikowanym w „Wyborczej” reportażu Małgorzaty Szlachetki historia Macieja Białka była fascynująca, ale w filmie Lusińskiego rozmywa się, a chwilami wręcz trąci fałszem. Zbyt dużo tu przerysowanych, „znaczących” scen (…), fabularnych skrótów, a zbyt mało codziennego, mało efektownego oswajania ślepoty.

Wiem, że mieliśmy głównemu bohaterowi współczuć, ale, w tych okolicznościach, naprawdę się nie da. Produkcję fantasy Lusińskiego ratuje tylko aktorstwo (nie tylko Chyra, ale też Dorota Kolak czy Maria Chwalibóg). Pójście do kina na „Carte blanche” tylko z tego powodu byłoby jednak działaniem krótkowzrocznym.