Babadook (2014)

Stylowy „Babadook” ucieka od dosłowności na rzecz niejednoznaczności. Straszy mniej tytułowym upiorem, a bardziej sugestią, że może go w ogóle nie być. (…) gdy kina przeżywają inwazję głośnych amerykańskich blockbusterów, „Babadook” jawi się jako coś niezwykłego, świeżego, bliskiego kinu artystycznemu, ale sprawnie operującego horrorowymi elementami.

Australijka udowadnia, że przy odrobinie inwencji i w oparciu o – wydawać by się mogło – mocno ograne chwyty da się intrygująco opowiedzieć znaną historię, nie uciekając się przy okazji do taniego efekciarstwa i nie popadając w banał. A w dzisiejszych czasach to już naprawdę wiele.

Dynamika relacji między bohaterami rozpisana jest precyzyjnie, podobnie jak role Davis i małoletniego Wisemana. (…) Kent wykorzystuje ich nieoczywistą urodę, mimikę, język ciała, cały czas balansuje między niemal konwulsyjną szarżą, a momentami wyciszenia. Opresyjna aura otula widza również za sprawą montażu i zdjęć.

Na pierwszy rzut oka to jeden z tych bardziej „oświeconych” horrorów, w których nawiedzony dom wypełniają przede wszystkim lęki i obsesje jego mieszkańców.

Widzowie, którzy reagują odruchem wymiotnym na kolejny schematyczny amerykański „film grozy” lub n-ty wtórny horror nakręcony pod szyldem wyeksploatowanej do cna konwencji found footage, poczują się na seansie australijskiego „Babadook” jak w siódmym niebie.