Avengers (2012)

Whedon jest nieodrodnym dzieckiem komiksów. (…) Nic więc dziwnego, że reżyser traktuje swoich herosów z miłością i należytą estymą. Choć dostrzega ich liczne wady, ostatecznie skupia się na odwadze, honorze i solidarności.

Avengers Jossa Whedona to jakby hurtowa wyprzedaż superbohaterów koncernu Marvel. Dla jednych będzie ona bajecznym widowiskiem z lekko ironicznym humorem, dla innych wierutną bzdurą w poetyce dowodzącej bezguścia jej autorów. Wszyscy będą mieli rację.

Od strony technicznej film momentami jest wprost rewelacyjny. Długie sekwencje walk, swobodnie poruszająca się kamera pokazująca kilkanaście przecznic miasta. (…) Co do samej opowieści, to oczywiście nieskomplikowana historia o superbohaterach, nieco patetyczna, na szczęście czasami zabawna. W sumie ponad dwie godziny dobrej zabawy. Nie tylko dla fanów komiksów, ale także kina akcji.

Avengers przywraca zachwiane od jakiegoś czasu w świecie blockbusterów proporcje między fabułą a efektami specjalnymi. W filmie Whedona najważniejszy jest scenariusz i jego bohaterowie, z których każdy otrzymał wiarygodny rys psychologiczny. Zaś to, w jaki sposób sfilmowano ich wyczyny, pełni rolę służebną wobec opowiadanej historii.

„Avengers” to film, który ma zapewniać dobry nastrój, podtrzymywać wiarę w bezpieczną przyszłość oraz budować zaufanie do kina jako narzędzia satysfakcjonującej rozrywki. I wszystkie te obietnice spełnia, chociaż każdy bez trudu wskaże filmy (także z bieżącego repertuaru), realizujące te same założenia lepiej.

Mocną stroną niewątpliwie jest tutaj umiejętnie w to wszystko wpleciony humor. Żarty sytuacyjne czy wspomniane, pełne ironii dialogi w połączeniu z obowiązkowymi dla tego typu kina, perfekcyjnie wykonanymi scenami akcji – zadowolą one nawet najbardziej zaciekłych krytyków CGI – sprawiają, że całość nie jest kolejnym ciężkostrawnym, pełnym patosu zakalcem traktującym siebie totalnie serio.