Atlas chmur (2012)

Nowy film Wachowskich, wspieranych przez Toma Tykwera, to antologia przypominająca formą ekranizację komiksu „Sin City”.

Film rozczarowuje biorąc pod uwagę renomę twórców, ale nie można mu odmówić rozmachu (…) film oszołamia zdjęciami i efektami specjalnymi, ale ma również pretensje do głębszej filozofii życiowej – i tu zawodzi.

To miał być najwybitniejszy film Sci-fi dekady. Twórcy „Matrixa” połączyli siły z europejskim artystą Tomem Tykwerem, po to by stworzyć spektakularną wizualnie filozoficzną opowieść. Wyszło im tylko połowicznie. Film jest jak lalka Barbie- piękny i pusty.

Wachowscy i Tykwer sklejają z ochłapów filmowego Frankensteina, po czym bezowocnie czekają, aż ożywi go jakiś piorun.

Groch z kapustą, mamałyga a może ratatouille – nie wiem, jaka kulinarna przenośnia oddałaby cały ten zgiełk. Ciągła żonglerka bohaterami, czasem i miejscem akcji oraz gatunkowymi tonacjami i tempami sprawia, że jakakolwiek identyfikacja emocjonalna jest niemożliwa. (…) Jedyne, co zostaje z trzech godzin takiego potrząsania kalejdoskopem, to podziw dla charakteryzatorów.

Pod względem formalnej konstrukcji obraz rodzeństwa Wachowskich („Matrix”) i Toma Tykwera („Pachnidło”) to majstersztyk. Szóstka prowadzonych równolegle historii płynnie przechodzi jedna w drugą, poszczególne wątki zazębiają się, a film przyjmuje postać opowieści szkatułkowej, w której siatka epizodów łączy się w dość zawiłą, ale logicznie spójną całość. Tu chyba należy się Oscar za najlepszy montaż (…)

Z takiej formy powinien był wyjść totalny bałagan. Tak się jednak nie stało. Każda historia na swój sposób jest ciekawa i prezentuje różne style i gatunki: od typowo brytyjskiej komedii (wątek z wydawcą Timothym Cavendishem) przez melodramat (wątek Roberta Frobishera) po rasowe SF (bunt w Nowym Seulu). Razem tworzą filmowy gobelin, który czaruje stałością swojej zmienności.