Anatomia zła (2015)

Film Bromskiego porusza się w kręgu archetypicznych wyobrażeń właściwych dla konwencji: gorzki cynizm jako maska chroniąca w gruncie rzeczy wrażliwą jednostkę przed światem; powszechne zepsucie rzeczywistości sięgające jej najwyższych pięter; bohater pochwycony między potężniejsze od niego siły i próbujący zachować w starciu z nimi minimum własnej godności, podmiotowości czy honoru.

Bromski mówi nam (…) że za fasadą telewizyjnych pyskówek rozgrywa się prawdziwa polityka. Naprawdę to tak odkrywcza teza? Zamyka się ona w pełnej banałów rozmowie Stanisława i Lutka o bezsensie chodzenia na wybory i powszechnym kłamstwie rządzących. Takich dywagacji jest zresztą w filmie cała masa. Ratuje je, jak zwykle w filmach Bromskiego, obsada. W zasadzie jej część.

Thrillery takie jak „Anatomia zła” zawsze źle wychodzą na tym, że próbują być społeczne. One powinny być raczej posępnie egzystencjalne jak czarne kryminały Jeana-Pierre’a Melville’a. U Bromskiego na szczęście dochodzi do głosu ten egzystencjalny smutek.

Dynamiczna akcja, montaż i zdjęcia są jednymi z głównych zalet filmu. Duża w tym zasługa operatora Michała Englerta. Co więcej, Bromski zgrabnie połączył jedne z najważniejszych polskich wydarzeń ostatnich lat.

Tytuł nowego filmu Jacka Bromskiego wiele obiecuje – sugeruje bowiem rozłożenie zła na części pierwsze, przyjrzenie się każdej z nich osobna oraz dogłębne opisanie i zanalizowanie. Niestety, niczego nowego i odkrywczego ta operacja nie przynosi. Zamiast tego dostajemy całkiem sprawnie zrealizowany thriller, który próbuje być społecznym komentarzem.

(…) Jacek Bromski usilnie próbuje stworzyć dynamiczny thriller w amerykańskim stylu. Mamy zatem intrygę, bezceremonialne zabijanie i wszelkie schematy znane z gatunku. Kłopot w tym, że większość tych motywów jest sztuczna i robiona na siłę. Widać gołym okiem, że cała ekipa za bardzo stara się, by całość była ubrana w strój thrillera z prawdziwego zdarzenia, ale koniec końców efekt jest odwrotny, bo mi jako widzowi trudno w to wszystko uwierzyć.

Mogło być przejmująco jak u braci Coen. Powstało psychologizujące widowisko z zacięciem społecznym. Swojski kryminał, owiany dreszczykiem moralnego niepokoju.