Amy (2015)

Cociaż po premierowym seansie „Amy” na festiwalu w Cannes publiczność jeszcze długo ocierała łzy, to nie wartość emocjonalna stanowi o sile tego znakomitego dokumentu. Film Asifa Kapadii broni się przede wszystkim doskonałą formą.

Gotowa, skrojona pod kilkanaście filmów historia wokalistyki niesie dokument Kapadii i trudno oprzeć się wrażeniu, że reżyser zużył najwięcej energii na etapie preprodukcji. Można się zżymać na taką postawę, ale też trudno zaprzeczyć, że Amy zasługiwała na podobne kino: porządkujące fakty, rozszerzające perspektywę, odklejające figurę medialną od człowieka, słowem: zaglądające za parawan mitu.

(…) rezygnacja z tradycyjnej formuły wypełnionej po brzegi „gadającymi głowami” i zastąpienie jej mnóstwem archiwaliów ze skromnym komentarzem z offu przeplatanym mnóstwem muzyki bohaterki sprawia, że w trakcie seansu widzowie zapominają o sztywnych ramach dokumentu i z historią Amy Winehouse identyfikują się niczym z rasową fabułą

(…) choć może się wydawać, że o życiu tak publicznej osoby wiemy wszystko, twórcy udowadniają, że tak naprawdę nie wiedzieliśmy nic.

(…) kiedy śledzimy celnie umieszczone na ekranie teksty zawartych w ścieżce dźwiękowej piosenek Winehouse (oryginalnie zapisywanych na kolanie pękatym pismem wokalistki), uzmysławiamy sobie, jak bardzo muzyka splatała się z życiem Amy i wierzymy, że zgodnie z deklaracjami, nigdy nie zaśpiewałaby o czymś, czego nie doświadczyła.

Asif Kapadia nie rozumie wyjątkowości jej śpiewania. On się zajął Amy tylko jako człowiekiem, a nie nią jako artystką

Asif Kapadia, reżyser „Amy”, bardzo dobrze potrafił połączyć wszystkie najważniejsze składniki, by stworzyć obraz piosenkarki. Przedstawiając jej prywatne zdjęcia i nagrania, łącząc je z opowieściami znajomych i (co najważniejsze) tekstami jej piosenek, dał możliwość wypowiedzi samej gwieździe, która już nie może się obronić.

„Amy” Asifa Kapadia jest raczej ponurym obrazem tego, jak łatwo można spaść z piedestału i przedwcześnie zakończyć życie. Choć od strony realizatorskiej nie można się tu do niczego przyczepić i jako dokument jest to bardzo przyzwoita produkcja to jednak całość ogląda się ciężko, głównie dlatego, że twórca uwypuklił tą ciemną stronę życia Winehouse. Na pewno jest to pozycja obowiązkowa dla fanów wokalistki i wielbicieli jej głosu, choć pewnie wielu widzów obejrzy ten dokument z czystej ciekawości.