Bogowie (2014)

O Bogowie! Nareszcie znakomity polski film. (…) Świetnie ucharakteryzowany – granicach ludzkich możliwości – Tomasz Kot jest genialny i w pełni zasługuje na swą nagrodę z festiwalu w Gdyni za pierwszoplanową rolę męską. On nie tyle wciela się w Religę, co jest Religą. (…) Bogowie to iście hollywódzki film biograficzny, i mówię to mając na myśli same dobre rzeczy.

Film stara się zadbać o realizm pracy chirurgów. (…)W kilku scenach reżyser nie odrywa też kamery od widoku krwi i organów – stara się pokazać jak właściwie wygląda operacja, z czym ma do czynienia lekarz. (…) „Bogowie” sprawnie pokazują [też] obraz schyłkowej PRL, gdzie wszystkiego było brak, a żeby coś załatwić, najlepiej było usiąść wspólnie przy kieliszku.

Kapitalnie sprawdził się pomysł spojrzenia na kraj sparaliżowany stanem wojennym oczami powracającego z Ameryki kardiochirurga, który musi się zmierzyć z całą ówczesną niemocą, brzydotą, koszmarem zaściankowej mentalności zastygniętej i ściśniętej esbecko-partyjno-kościelnym gorsetem.

Kamera w ciągłym ruchu. Jak na scenie obrotowej: z ulicy wpadamy w szpitalny korytarz, z korytarza na salę operacyjną – wszystko na wyciągnięcie ręki. Pochylamy się nad stołem operacyjnym – pulsuje mięsień sercowy. (…) Sekretem tego filmu jest jego niegasnący rytm, energia napędzająca historię wielkiego lekarza i jego zwycięstwa okupionego wódką. Ale też jest to film o kraju, który ma dziwną skłonność do popadania w inercję, niezależnie od ustroju. Film o przełamywaniu inercji. Taki jest ludziom potrzebny.

Choć film pokazuje, że przeszczep serca był w latach osiemdziesiątych nie tylko problemem technicznym, ale przede wszystkim moralnym, a na ekranie pacjenci umierają równie często, co przeżywają, daleko „Bogom” do ciężkiego, zmuszającego do refleksji dramatu. To pełna humoru i jednocześnie wzruszająca opowieść, która (…) trafi do wielu widzów. A takich filmów w Polsce powstaje niewiele.

Nareszcie mamy dobry polski film. (…) Ludzie będą kochali ten film, daję słowo. Świetna rola. (…) film pozwala być dumnym z polskiego lekarza.

Od dawna nie było w Polsce tak „amerykańskiego” filmu jak „Bogowie” Łukasza Palkowskiego. (…) Bo to jest film bardzo dobrze napisany, świetnie obsadzony, oraz – za sprawą reżyserii i montażu – wyposażony w energię i rytm, które przykuwają uwagę widza.

To nie tylko portret Zbigniewa Religi. To trzymająca w napięciu opowieść o kardiochirurgii, pasji i młodości, która nie uznaje granic.

(…) znakomity Tomasz Kot magnetycznie przyciąga uwagę widza spektakularnym popisem aktorskich umiejętności. (…) Siła „Bogów” to przede wszystkim sprawność biograficznej opowieści. Warto jednak zwrócić uwagę na jej mankamenty: w moim odczuciu to niewiele więcej niż efektowne ożywienie kilku fotografii, pozbawione odpowiednio głębokiego namysłu nad przenoszoną na ekran historią.

Największym sukcesem twórców jest to, że zawarli całą osobowość Religii opowiadając o małym wycinku z jego życia.

Nagle okazuje się, że da się zrobić u nas bezpretensjonalne, lekkie kino gatunkowe, które trzyma w napięciu i „się ogląda”; które śmieszy, kiedy ma śmieszyć, i wzrusza, kiedy ma wzruszać. (…) Inspirujący, charyzmatyczny bohater, niosący pozytywne przesłanie – chyba rzadkość w polskim kinie.

Palkowski nie stawia profesorowi Relidze pomnika. Pokazuje go takim, jaki był, a jakiego wielu zwykłych ludzi nie zna.