11 minut (2015)

Najlepsze filmy Skolimowskiego nigdy nie były skonstruowane z tez, dawały raczej wyraz jego wrażliwości i intuicji. Tak samo jest tutaj, tyle że zabrakło tarczy autoironicznego humoru, która pomagała mu do tej pory wykpiwać upojenie poczuciem własnej nieważności i przypadkowości.

„11 minut” to hałaśliwy, dynamiczny i bardzo metaforyczny film, który imponuje przede wszystkim realizacją zdjęć i końcowymi scenami. Wygląda fenomenalnie, ale nie wszystko w tej fabule jest w stanie dotrzeć do widza i zaoferować mu emocje, jakich można oczekiwać po filmie Skolimowskiego.

11 minut Jerzego Skolimowskiego imponuje filmową formą, ale rozczarowuje oczywistością. To filmowa wydmuszka: efektowna, lecz pusta.

Zbliżający się do osiemdziesiątki Skolimowski pokazał, że jest twórcą młodym i wciąż eksperymentującym. Nie byłoby jednak sukcesu bez precyzyjnego, zegarmistrzowskiego montażu Agnieszki Glińskiej i muzyki Pawła Mykietyna, doskonale współbrzmiącej z oddechem miasta. 

11 minut – właśnie tyle potrzeba, by najnowszy film Jerzego Skolimowskiego wyparował z głowy. Konceptualny obraz zasłużonego reżysera imponuje stroną formalną. Szacunek budzi zwłaszcza świetny montaż Agnieszki Glińskiej (…) Jednak silne emocje, które film wzbudza, kończą się wraz z seansem.

Mimo niewątpliwej dojrzałości warsztatowej, Skolimowski stworzył film na wskroś niedojrzały pod każdym innym względem. Daleko mu do miana produkcji oscarowej, jednak nie jest mu też blisko do Złotej Maliny. 11 minut plasuje się gdzieś pośrodku stawki, w szufladzie z etykietą „przeciętne”.

W swoim nowym filmie Skolimowski perfekcyjnie odtwarza wytarty schemat.

Jerzy Skolimowski jest w nowym filmie katastrofistą, ale jest to raczej desperacja na zamówienie. „11 minutom” brakuje szczerości i czystości tonu. Film przypomina solennie wykonane zadanie na temat.