Zniewolony. 12 Years a Slave (2013)

Porzućcie wszelką nadzieję, wy, których zakuto w kajdany – tej zasady szybko zaczyna uczyć się bohater. I faktycznie jest tak, jakby wkraczał w kolejne kręgi piekła; każdy z nich znaczony jest figurą następnego białego pana o bladej twarzy jakiegoś gwiazdora. A jeden wielmoża gorszy od drugiego: zaczynamy łagodnie, z trapionym wyrzutami sumienia Benedictem Cumberbatchem, a kończymy na psychopatycznym Michaelu Fassbenderze.

Wstrząsająco przenikliwy film zrobiony ręką i duszą prawdziwego mistrza. Dopiero takie filmy jak „Zniewolony” Steve’a McQueena dają szansę głębiej przeżyć i lepiej zrozumieć zbrodnię niewolnictwa (…)

McQueen relacjonuje te wszystkie okropieństwa tonem spokojnym, bez podnoszenia głosu, i właściwie tylko w jednej scenie (biczowania Patsey) czuje się jakąś przesadę, jakieś niezdrowe delektowanie ludzkim cierpieniem. Od strony realizacyjnej rzecz jest pierwszorzędna: narracja płynie, zdjęcia są piękne i eleganckie (może aż za bardzo jak na tak paskudny świat), muzyka zachowuje godną uznania powściągliwość.

To, co Tarantino pokazał w „Django” w niemal komiksowo przerysowanej formie, Steve McQueen opowiada realistycznie niczym Dickens.

(…) to obraz historyczny, ale i polityczny, społeczny, psychologiczny zarazem, bardzo aktualny dziś, gdy handel żywym towarem nadal kwitnie. To potężne kino, obraz z gatunku tych, po których seansie na sali panuje cisza, z których nie da się szybko czy łatwo otrząsnąć.

Film jest pozbawiony ckliwości i patosu oraz jednoznacznego podziału na dobrych i złych, nie uświadczymy też podniosłych monologów o wolności i godności istoty ludzkiej.

Kolejna lekcja historii, na której wypada zachować powagę. Nieco bardziej ambitna, mniej pompatyczna, ale wciąż nudna.

Steve McQueen, (…) jak bohater wstrząsającego, opartego na faktach, „Zniewolonego” opowiedział o niewolnictwie z pewnym dystansem. Na dodatek tegoroczny oscarowy faworyt jest pozbawiony patosu i nieznośnego sentymentalizmu kina o bestialstwie wobec Murzynów. Ten film ociera się o doskonałość.

Miał być oscarowy hegemon, a jest kolejny film o niewolnictwie, który nie wnosi wiele nowego do tematu. „Zniewolony” Steve’a McQueena nie spełnia mocno rozbudzonych oczekiwań.

McQueen (…) dokonuje w „Zniewolonym” zdumiewającej fuzji kina popularnego i autorskiego. Opowieść o straszliwym upodleniu Northupa budowana jest na przekór konwencjom kina epickiego jako układanka mikro-scen i zapadających w pamięć obrazów, które – bardziej od upływu tytułowych dwunastu lat – akcentują fizyczny koszmar, jaki staje się udziałem bohatera.