Whiplash (2014)

Nie odnajdziemy tu wiele ze stylistyki klasycznego filmu muzycznego romantyzującego miłość do muzyki. „Whiplash” przedstawia pracę nad doskonałym odtworzeniem kompozycji jako ostrą walkę. Na próbach i na koncertach panuje atmosfera jak na wojnie albo przynajmniej na boisku lub ringu. (…) „Whiplash” odczarowuje granie jak „Czarny łabędź” odczarowywał balet.

Co druga scena „Whiplash” to zapierający dech w piersiach realizacyjny popis (…). Efekt jest taki, że wraz z Andrew cieszymy się z każdej pochwały i odczuwamy irracjonalny stres wtedy, kiedy bohater dostaje po głowie.

Fletcher i Andrew tworzą lepszy tandem niż Christian Grey i Anastasia Steele. Sadysta i masochista, kat i ofiara, nauczyciel i uczeń, owładnięci jedną tylko obsesją, jednym celem i jedną wartością nadrzędną.

Brak muzyki w sercu fabuły i w zdjęciach Sharone’a Meira to najbardziej istotne niedostatki „Whiplasha”. Dlaczego mimo to bronię obrazu Chazelle’a jako dobrego kina? Bo może być jak pociągnięcie batem, otrzeźwienie, w czasach lansowania, zbudowanej na oksymoronie, tezy o wyjątkowości każdego. I budzi gorącą dyskusję o granicach, których przekraczaniem zajmują się nie tylko sportowcy, także artyści. (…) ogląda się go znakomicie, a w pamięci wracać będzie miesiącami.

I o ile dobiegający trzydziestki Teller już poprzednio został namaszczony na nadzieję amerykańskiego kina, tak przeszło dwukrotnie starszy Simmons odgrywa u Chazelle’a rolę życia, jest magnetyzujący i odpychający zarazem, niczym zły brat pana Miyagiego. Nic dziwnego, że „Whiplash” do oscarowego wyścigu startuje z pole position.

Whiplash pozostaje jednym z rzadkich filmów o muzykach, w których bohaterem jest również sama muzyka.

„Whiplash” ma wątłą akcję, ale ważna jest tu każda rozmowa, każdy szczegół. Film Damiena Chazelle’a ma superprecyzyjny scenariusz, dynamiczne zdjęcia, świetny montaż. I muzykę, która wwierca się w duszę, staje się jednym z bohaterów tej opowieści. (…) Dobry jest w roli Andrew młody Miles Teller, ale „Whiplash” należy przede wszystkim do J.K. Simmonsa. (…) Stworzył kreację godną oscarowej nominacji.