The Walk. Sięgając chmur (2015)

(…) trójwymiarowa technologia wynosi „The Walk. Sięgając chmur” na wyższy poziom doświadczenia, prowokując emocje, których przeważnie w kinie się nie odczuwa. To najczystszy rodzaj filmowej rozrywki, pozbawiony ideologicznych wtrętów i głupawego uśmiechania się do masowej widowni, a jednocześnie powodujący wzmożoną produkcję adrenaliny.

The Walk. Sięgając chmur to film będący wyzwaniem dla ludzi z lękiem wysokości, a przy tym jedno z lepszych zastosowań 3D w kinie. (…) „The Walk. Sięgając chmur” to film piękny i prosty zarazem. Jeśli oczekujecie od kina skomplikowanych perypetii, zwrotów akcji i wielowymiarowych postaci, to nie tu. (…) To, co w tym filmie ważne i bardzo warte obejrzenia, to realizacja.

Lina między bliźniaczymi wieżami robi w „The Walk” ()… za arenę zdarzeń. Tak też odbierają ją zgromadzeni pod nią gapie, którzy w euforii witają przechadzającego się po niej wariata. Żadnego zagryzania warg, występującego na czoło potu ani palpitacji serca. Jesteśmy w Ameryce, to musi się udać. Ten pomnikowy film nie drąży tematu, nie pokazuje dylematów, nie zderza postaw.

Zgoda, „The Walk” to wizualny cukierek. Ale w tych wszystkich efektownych sklejkach, popisowych ujęciach i inscenizacyjnych perełkach gubi się życie. Jest za słodko, za łatwo. Jakby Zemeckis za dużo czasu spędził w tzw. dolinie niesamowitości (uncanny valley) na cyzelowaniu komputerowej animacji „Ekspresu polarnego” i „Opowieści wigilijnej”.

O wolności, duszy, przeznaczeniu człowieka, jego pasji i szaleństwie, bez których życie traci sens. (…) Choć „The Walk. Sięgając chmur” od pierwszych minut wydaje się tylko fabularną kopią „Człowieka na linie”, broni się jako osobne widowisko, dostarczając jeszcze większych emocji.