Teoria wszystkiego (2014)

Scenariusz Anthony’ego McCarthena, który powstał w oparciu o wspomnienia prawdziwej Jane, przedstawia tę wyboistą i długą drogę jako spokojny spacer. Wszystko wydaje się tu proste. (…) Zdjęcia Benoîta Delhomme’a wypełnione są po brzegi zmiękczającą kontury mgłą, co ma chyba dodawać nostalgii, ale wygląda dziwacznie i śmiesznie.

Teoria wszystkiego jest filmem bardzo dobrze zagranym (zwłaszcza przez Redmayne’a, praktycznie zrastającym się ze swoją rolą), porządnie wyreżyserowanym, z eleganckimi zdjęciami i trafnie, z wyczuciem nastroju scen dobraną muzyką. 

Ten film mógł pokazać szerszej publiczności, na czym polegały odkrycia wielkiego fizyka naszych czasów. Szkoda zmarnowanej szansy. (…) Ciepło i kreskówkowo.

„Teoria wszystkiego” to klasyczny wyciskacz łez, melodramat zdolny grać jedynie na emocjach widza. Chociaż w scenach, powiedzmy, naukowych, twórcy starają się ciekawie obrazować tytułową teorię wybitnego kosmologa.

Zainspirowany powieścią Jane Hawking, Marsh kładzie nacisk na osobliwości życia rodzinnego Stephena, jego żony, dzieci i przyjaciela domu, Jonathana. Reżyser „Teorii wszystkiego” sili się na oryginalność. I dobrze. Na powszechnie znane biografie dobrze jest spojrzeć z nowej, niebanalnej perspektywy.

Eddie Redmayne fenomenalnie ogrywa dramat człowieka walczącego z fizyczną niesprawnością, żegnającego się z rolą męża, ojca, decydującego się w końcu na rozstanie. Felicity Jones w roli jego żony, próbującej w końcu na nowo poukładać sobie życie z innym mężczyzną, jest stuprocentowo wiarygodna. Wielki, dojrzały film o tym, co najtrudniejsze i najważniejsze.