Spring Breakers (2012)

Sceptycy uważają, że twórca „Gummo” nakręcił teledysk właśnie, wykorzystując jedynie kontrowersyjną decyzję obsadzenia w ostrym filmie disneyowskich gwiazdek. Czy naprawdę nie dostrzegli kubła cynizmu, jakim Korine podlał swój film? (…) Nie zmieniłam zdania na temat tego pulsującego energią filmu, który nadał sens mojemu cokolwiek nudnawemu pobytowi na weneckim festiwalu w ubiegłym roku.

W „Spring Breakers” Harmony Korine szydzi ze współczesnej popkultury, ale kpinę umiejętnie łączy ze współczuciem i zrozumieniem.

(…) „Spring Breakers” to bezlitosna (i wirtuozerska!) satyra na młodość myślącą, mówiącą i śniącą językiem popkultury; na pożerającą i wydalającą popkulturę wrażliwość. Szyderstwo z podpatrzonej w teledyskach gangsterki, z Edenu odkrytego na Florydzie i z wdrukowanych przez media wyobrażeń o seksie.

Z tematem „Spring Breakers” umiejętnie łączy się forma. To film nakręcony w lekko „naćpanej” manierze. Świat nie ma w nim ostrych kantów, kolorowy aż do przebarwienia obraz ciągle się kołysze. Narracja nie trzyma się chronologii, jest niczym przypływy i odpływy rozbawionej jaźni, skądinąd nie wolne od powtórzeń i zapętleń.

Harmony Korine wrócił, znów zrobił film o młodzieży i raz jeszcze podzielił rodzimą widownię oraz krytyków. Jego najnowsze dzieło – „Spring Breakers” – to przedstawiona w oryginalny i wyrazisty sposób ostra satyra na współczesną amerykańską popkulturę.

Źle napisana, schematyczna i głupia historia o głupich ludziach. Ale za to jak prowokacyjna, wyreżyserowana i sfotografowana.