Snajper (2014)

Historia Chrisa Kyle’a to gotowy materiał na niejeden znakomity film. (…) Ani Clint Eastwood, ani grający Kyle’a Bradley Cooper nie potrafili z nich jednak skorzystać. (…) Choć Eastwood konsekwentnie patrzy na wojnę z perspektywy Kyle’a, postać ta jest w jego filmie płaska jak naleśnik, a Bradley Cooper swoją grą głębi mu nie dodaje.

„Snajper” dobrze wpisuje się w poetykę Clinta Eastwooda, mistrza niejednoznaczności. W jego najnowszej produkcji zostają one podane tak subtelnie, że widzowi łatwo je przeoczyć i wpaść w pułapkę uproszczonego odbioru.

Co jest w „Snajperze” ewidentnie chybione? Obraz wroga. Irakijczycy w tym filmie to krwawe dzikusy, trochę jak Indianie ze starych westernów. (…) Trudno nazwać Eastwooda intelektualistą, ale zdołał uczynić ten film na tyle dwuznacznym, że można go uznać zarówno za pro-, jak i za antywojenny.

Snajper to także świetny Bradley Cooper w tytułowej roli – pozornie nieefektowny, wycofany, chowający emocje za gęstą, zaniedbaną brodą. To, co najważniejsze, aktor sygnalizuje oczami: determinację, niezłomność i brawurę, ale także lęk oraz zagubienie. Cooper wzorem swojego bohatera rezygnuje z szarżowania na rzecz spokojnej precyzji. Kiedy jednak daje ognia przed kamerą, zawsze trafia w dziesiątkę.

[Reżyser Clint Eastwood] nigdy nie ukrywał swoich konserwatywnych poglądów. Dlatego też ciężko było się spodziewać, że „Snajper” będzie filmem rozliczeniowym z interwencją USA w Iraku. Ale propaganda jaka płynie z ekranu jest momentami gorsząca.

Nie jest to film z gatunku stricte wojennych, lecz dramat okraszony wojskowymi działaniami głównie z rejonu Al-Faludży. Snajper to opowieść o kowboju, żołnierzu, ojcu. Dokładnie w tej kolejności.

Film opowiada o niszczycielskim wpływie przemocy. (…) Fizycznie odmieniony Bradley Cooper – umięśniony i barczysty – genialnie wygrywa paradoksy postaci Chrisa.

Dosyć nietypowy film, bo Hollywood jest tradycyjnie antywojenne, kino współczesne (wyłączając utwory propagandowe) jest generalnie pacyfistyczne, tymczasem stosunek Eastwooda do wojny irackiej (której sens jest dzisiaj w samych Stanach kwestionowany) jest hmmm… jeśli nie pochwalny, to w każdym razie przyzwalający. (…) Niezależnie od politycznych zapatrywań twórcy „Snajpera” trzeba przyznać, że film zrealizowany jest pierwszorzędnie – zwłaszcza sekwencje bitewne, które mają bezbłędny rytm i napięcie (sceny domowe wypadają słabiej).

Snajper nie jest politycznym studium konfliktu zbrojnego w Iraku, reżyser nie waży racji obu stron, nie daje im nawet głosu. Jego najnowszy film to przede wszystkim obraz zagubionej jednostki.

Brak elementów introspekcji i samokrytyki może być frustrujący dla widzów nie podzielających ideologii Eastwooda, ale dla jego popleczników będzie zapewne dowodem na bezkompromisowość zarówno reżysera, jak i snajpera. Z pełną świadomością dokonanego wyboru, film nie komentuje również politycznego kontekstu wojny w Iraku i nie analizuje jakichkolwiek kwestii filozoficznych. Widz ma po prostu czuć się tak, jakby był w skórze Kyle’a. (…) Trzeba przyznać, że od tej strony dziełu Eastwooda niewiele można zarzucić.

(…) „Snajper” to bezrefleksyjny hołd dla amerykańskiego męstwa, który jest tak naiwny, że z każdą sceną irytuje coraz bardziej.