Przed północą (2013)

(…) Przed północą” nie jest tyko sequelem, w którym powracają ulubieni bohaterowie. To polemika z dwoma poprzednimi częściami, konfrontacja przedstawionych tam życiowych postaw, a zarazem dowód, że filmowa historia nigdy nie kończy się wraz z napisami.

W „Przed północą” nakładają się na siebie dwa kryzysy: kryzys egzystencjalny i kryzys emocjonalny, kryzys wieku średniego i kryzys w związku. Tyle że potraktowane one zostały tutaj, zgodnie z ogólną tonacją trylogii, łagodnie. Film Linklatera to poniekąd współczesna wersja „Scen z życia małżeńskiego” Bergmana, lecz znacznie lżejsza od oryginału.

To przede wszystkim bardzo subtelny film. Linklater z niezwykłą wrażliwością przeprowadza nas przez kolejne punkty dynamiki związku: wzajemne pretensje, poczucie winy, różnice charakterów. Wielką frajdą jest patrzeć na inteligentnych bohaterów, których dyskusja nie więźnie w meandrach gatunkowych klisz.

Jedna z najoryginalniejszych miniserii w dziejach kina. Dwoje bohaterów, akcja ograniczona do niezbędnego minimum, długie ujęcia i do tego całe sekwencje niekończących się dialogów. Połowa sukcesu filmów to obsada: do roli Jessego reżyser wybrał Ethana Hawke, zapamiętanego z kultowego filmu „Stowarzyszenie umarłych poetów”, w Celine wciela się Julie Delpy, znana m.in. z występu w „Trzech kolorach” Kieślowskiego. Stworzyli znakomity duet.