Poradnik pozytywnego myślenia (2012)

Poradnik… to lekki komediodramat z mądrym przesłaniem.

Reżyserska sprawność, z jaką Russell prowadzi bohaterów, owocuje też ich pełnym zespoleniem się ze światem przedstawionym. Jennifer Lawrence jest równie poruszająca jak w roli Debry w „Do szpiku kości” (2010), równie łatwo i naturalnie kradnie serca publiczności jak w „Igrzyskach śmierci” (2012). O ile w talent Lawrence trudno było wątpić, wielkim zaskoczeniem okazała się znakomita kreacja Bradleya Coopera (…)

Kryzysy zażegnywane w rodzinnym gronie wbrew wewnętrznym patologiom to temat przeciętnej amerykańskiej słodko-gorzkiej „niezależnej” komedii. Ile podobnych filmów gości co roku w programie Festiwalu Sundance? Od jakiegoś czasu tego typu produkcje mają również swoje stałe miejsce w wyścigu oscarowym. „Fighter”, poprzedni film Davida O. Russella, mimo sportowego naddatku, też jakoś wpisywał się w tę tendencję. Ale dopiero „Poradnik pozytywnego myślenia” przynosi podręcznikową realizację wzorca. O talencie reżysera świadczy fakt, że potrafi on wynieść ten cokolwiek używany materiał ponad przeciętną.

Mistrzowska gra aktorska, uniwersalne przesłanie i rewelacyjne dialogi. Tyle tylko, że nowe dzieło Davida O. Russella trzeba czytać między wierszami.

Ta komedia, wywiedziona z książki Matthew Quicka, należy do grupy filmów bolesnych dla widzów. Pyta ich bowiem wedle formuły rodem z innej części globu: z kogo się śmiejecie? I odpowiada: z siebie się śmiejecie. Oglądając „Poradnik „, trudno czuć się lepszym od jego bohaterów.

Film charakteryzują najlepsze cechy kina Walta Disneya i całego zjawiska, jakim było dające widzom wiarę i nadzieję kino ery Wielkiego Kryzysu lat 30., nazywane dziś kinem new dealu. Charakteryzuje je też to samo przesłanie: zaakceptuj to, co straciłeś, kiedy pękła bańka, i odzyskaj utraconą radość. Russell podąża za tym banałem: jego obraz jest rześki i kojący, zabawny i wzruszający, naiwny i pocieszający zarazem.

Poradnik pozytywnego myślenia po raz kolejny pokazuje, że najważniejszy w filmie zawsze jest scenariusz. Wspomniane powyżej dialogi i sceny z udziałem głównych bohaterów to główny klucz sukcesu. Trzydzieści pięć nominacji do wielu światowych nagród oraz już zdobytych dwanaście statuetek mówi wszystko. Dobre, może nieprzesadnie ambitne kino, warte obejrzenia.

Lawrence i Cooper dają swoim postaciom taką głębię i wrażliwość, jaką rzadko widuje się w rolach komediowych. Bywają zabawni, ale przede wszystkim są pełnowymiarowi, ludzcy. Towarzyszą im genialni Robert De Niro (zamknięty we własnym świecie ojciec, który próbuje odzyskać zażyłość z synem) oraz Jacki Weaver (współczująca, milcząca matka). Ten tytuł zasługuje na bycie „kultowym”.