Polowanie (2012)

Vinterberg z analitycznym zacięciem rejestruje moment, w którym bezsprzecznie słuszna chęć obrony niewinności dziecka przekształca się z zwykły lincz; kiedy niepewne i nie do końca wiarygodne oskarżenie każe ludziom wyłączyć mózgi i złapać za pochodnie.

W „Polowaniu” Thomas Vinterberg momentami niebezpiecznie balansuje na granicy banału i sztampy, ale ani razu jej nie przekracza. Dzięki temu, jego najnowszy film okazuje się kinem z naprawdę wysokiej półki.

To przykład kina: szlachetnie klasycznego, efektownego, a zarazem zrobionego z pazurem przez twórcę, którego interesuje coś więcej niż sprzedawanie filmowych bajek.

Twórcy filmu stawiają jednak pytania o kondycję duńskiego społeczeństwa. Zastanawiają się, czy dobrobyt i związana z nim opieka państwa nie doprowadza do wypaczeń. (…) Film duńskiego reżysera Thomasa Vinterberga nie jest może nowatorski, ale dzięki precyzyjnemu scenariuszowi przykuwa uwagę.

Filmowi udaje się poruszyć mocno jakąś strunę w widzu, który coraz częściej słyszy o podobnych skrajnych przypadkach. Najlepiej świadczy o tym fakt, że to pierwszy canneński pokaz w tym roku, na którym brawa wybuchały już podczas seansu. (…) Z analizą zjawiska i sposobem realizacji Vinterberg trafił w dziesiątkę.