Pentameron (2015)

Reżyserowi „Pentameronu” udaje się (…) zachować podziwu godną równowagę. Zrobił film osobny, nie mieszczący w ramach współczesnych konwencji fantasy (żadnej biegunki efektów specjalnych, przerostów scenograficznych, kostiumowych czy charakteryzatorskich), nieoczywisty i hipnotyzujący.

Pentameron jest dziełem zamaszystym i ekstrawaganckim. Jego twórcom udało się wykreować świat, który wydaje się na zmianę fantastyczny i realny. Składają się na niego zarówno niemożliwie monumentalne budowle i nienaturalnie piękna przyroda, jak i brud, krew, powykręcane ciała i pulsujące organy wewnętrzne.

Zaskakująca propozycja od twórcy „Gomorry”: okrutna baśń tylko dla dorosłych, a zarazem prztyczek w nos popkultury, która pędzi za happy endem.

Po raz pierwszy Garrone mierzy się również z widowiskiem kostiumowym, baśniowym i fantastycznym. Czyni to jednak z dużą dozą elegancji i pokory. (…) O ile to, co przed kamerą, czyli mise-en-scène, jest spektakularne, chwilami wręcz gargantuiczne i monstrualne, to sam sposób ukazania (montaż i praca kamery) są o wiele bardziej oszczędne.

Groza, zmysłowość, poświęcenie aktorów, którzy niejednokrotnie przechodzą w tym filmie granice psychicznego bezpieczeństwa, niesamowita scenografia, muzyka Alexandre’a Desplata, zdjęcia Petera Suschitzky’ego – wszystko to tworzy imponujące, barwne i pełnokrwiste widowisko filmowe. A jednak po obejrzeniu „Pentameronu” czuję niedosyt. (…) Garrone zbanalizował tę opowieść, prześlizgnął się po jej powierzchni.

Garrone stworzył rzecz niesłychanie wyrafinowaną, oryginalną i chyba zbyt ponurą jak na nasze czasy. W pewnym sensie elitarną, którą najlepiej się kontempluje w zaciszu arthousowego kina.

Film o niezwykłej intensywności, doskonały przykład przepaści dzielącej realizm (tu niemal nie występuje) od naturalizmu (występuje do przesytu). Przepiękne plenery, niesamowite kostiumy, trochę gorzej z aktorstwem, ale mieści się w normie, wiele wnosi – nie tyle kreacja, co sama obecność – Salmy Hayek.

Największą zaletą filmu, obok odświeżającego potraktowania gatunku fantasy i sporej dawki humoru, jest strona wizualna. (…) Jeśli ktoś nie jest fanem hollywoodzkiej estetyki, a chciałby zanurzyć się w baśniowy świat, z pewnością doceni podjętą przez Włocha próbę zmierzenia się z kinem gatunkowym.

Pentameron to jeden z tych filmów, o których fabule trudno jest opowiadać, bo cokolwiek nie powiesz, zabrzmi to nielogicznie i śmiesznie. Nikt nie uwierzy, że film, w którym jednym z ważnych wątków jest przyjaźń człowieka z pchłą i małżeństwo księżniczki z ogrem, może być naprawdę udany. A jednak jest. (…) W końcu mamy do czynienia z baśnią.

„Pentameron” jest (…), jak i wcześniejsze dokonania Włocha, filmem spójnym i konsekwentnym, zaś tym co prawdziwie wyróżnia go na tle dotychczasowego dorobku (obok, rzecz jasna, gatunkowej ostentacji) jest pełne podporządkowanie ściśle określonej tradycji baśniowej narracji, zakładającej wykorzystanie elementów moralitetu i powiastki filozoficznej.