Pacific Rim (2013)

Prawdziwym sukcesem „Pacific Rim”, świadczącym o jego nieprzeciętnej jakości, jest to, że przy całej swojej monumentalności zachowuje grację i swobodę, jakich produkcje o podobnych rozmiarach mogą mu tylko zazdrościć. (…) to hołd złożony japońskiej popkulturze spod znaku makro – „mecha” (wielkim robotom) i „kaiju” (olbrzymim potworom). Efekt tego połączenia jest zabójczy: „Neon Genesis Evangelion” spotyka „Godzillę”.

Daniem głównym w filmie są oczywiście sceny, w których roboty i monstra biorą się za bary, obracając przy okazji w pył Hong Kong. Pod tym względem superprodukcja Del Toro bije na głowę nawet „Transformery”.

Del Toro umiejętnie robi to, co potrafił zrobić Spielberg w swoich najlepszych produkcjach – wydobywa dziecko z dorosłego, szanując przy tym jego inteligencję.

Pacific Rim Guillermo del Toro, wysokobudżetowe kino rozrywkowe, w którym gigantyczne roboty naparzają się z gigantycznymi potworami z innego wymiaru, niszcząc przy okazji całe miasta, mocno podzielił polską publiczność. (…) Można nie lubić „Pacific Rim” pod kątem fabularnym, ale nie da się powiedzieć złego słowa o potędze kreacji dokonanej przez ekipę pod wodzą meksykańskiego filmowca.

Zapierające dech w piersiach animacje, technologia 3D i niezobowiązująca do intelektualnego wysiłku fabuła. (…) Chociaż zapadających w pamięć kreacji aktorskich na pewno tutaj nie znajdziemy, a sam film bez wątpienia nie zalicza się do kategorii „Z przesłaniem”, nuda podczas seansu nam nie grozi.