Oculus (2013)

(…) nie udaje się Flanaganowi wykreować niepokojącego klimatu, który powinien charakteryzować kino grozy. Zastosowane doraźnie efekty straszące przypominają strzały oddane na oślep. Słabość scenariusza i drewniana gra aktorska wzmagają poczucie umowności widowiska i trudno zdobyć się na konieczne dla odpowiedniego odbioru zawieszenie niewiary, pomimo pomysłowości całego przedsięwzięcia.

Przemyślany w obranym koncepcie i konsekwentny w realizacji. Straszy, wciąga i zaskakuje.

Szkoda, że Flanagan nie ustrzegł się przed pokusą umieszczenia w filmie szablonowych zjaw, sunących powolnym krokiem na dalekich planach (…) i nie utrzymał tempa w końcowych sekwencjach, co nie zmienia jednak faktu, że „Oculus” to całkiem oryginalne, dobrze napisane, mądrze reżyserowane kino grozy.

(…) „Oculus” Mike’a Flanagana jest niczym powiew świeżości w gatunku zatęchłym od osiąganych zbyt łatwo sukcesów kasowych. Do klasyków kina grozy mu zdecydowanie daleko, jednakże „Oculus” zasługuje na miano jednego z najciekawszych i najstraszniejszych amerykańskich horrorów ostatnich kilku lat.

Poskręcane w grymasach złości i bólu maszkary pojawiają się „Oculusie” na mocy wieloletniej tradycji ghost stories, lecz ambicje reżysera, Mike’a Flanagana, sięgają głębiej. W istocie więcej tu dyskretnego nicowania schematów niż ich powielania, a zamiast horrorowych gromów mamy bezustanną ciszę przed burzą. (…) Wybrakowany czy nie, „Oculus” to jednak porządnie napisany, przyspieszający puls horror.