Nimfomanka – Część II (2013)

(…) Lars von Trier w centrum stawia rozważania na temat związku kobiety i mężczyzny, zazdrości i przywiązania do drugiego człowieka. Niestety wnioski, jakie płyną z opowieści głównej bohaterki, wydają się mało odkrywcze.

Druga część filmu von Triera nie ma już siły długo oczekiwanej nowości. Ale potwierdza tylko, że „Nimfomanka” to kino imponujące, przekorne i spełnione.

Jeśli seans pierwszej części „Nimfomanki” budził przypuszczenia, że podział na dwa segmenty nie wyjdzie filmowi na dobre, druga odsłona nie pozostawia już żadnych wątpliwości. Fatalistyczne tony, na których wygrywa swoją opowieść von Trier, są ciekawym rewersem przekornej i zabawnej opowieści o rebelii poprzez seks. Niestety, pokazują jednocześnie, że cała ta przekora była zasłoną dymną, a von Trier znów chce się popastwić nad kobietami i pofantazjować na temat ich zemsty.

Podobnie jak w I części, również i tym razem film mruga do nas urzekającą wrażliwością. Wszystkie dogmatycznie podane klatki filmowe są pedantycznie wypieszczone. Gdy widzimy najzwyklejszą na świecie łąkę lub ćwierkającego ptaka, czujemy się jak po lsd, wpadając w euforię z powodu kontaktu z prozaicznymi rzeczami. Lars von Trier intuicyjne bawi się dźwiękiem, wprowadzając do obrazu orzeźwiający, kultowy zespół Davida Byrne’a i wrzyna się nam prosto w serce wtedy, gdy słyszymy pierwsze linijki „Hey Joe” w wykonaniu… Charlotte Gainsbourgh.

Druga cześć „Nimfomanki” nie dorównuje jej początkowi, który jest zaskakujący, błyskotliwy i pełen świeżości.