Nietykalni (2011)

Patrząc na bohaterów „Nietykalnych”, nie trzeba myśleć o ograniczeniach, lękach, inności. Wystarczy wziąć z tego filmu lekcję radości życia.

Nietykalni nie są (…) komedią chaplinowską, odsłaniającą jakieś zasadnicze pęknięcie świata i zostawiającą osad goryczy – jest to ten rodzaj komedii, która rozbraja problemy. To film z francuska cyniczny, a w gruncie rzeczy dobrotliwy. Wykonanie jest perfekcyjne, ze świetną obsadą pierwszego i drugiego planu, z umiejętnie dawkowanym humorem, który kryje powagę.

(…) „Nietykalni” to naprawdę świetna komedia pokazująca bohaterów tak różnych, że aż do siebie podobnych. Dlatego mogą się zaprzyjaźnić. (…) Nic dziwnego, że Amerykanie mają ochotę nakręcić remake.

Komedia duetu Olivier Nakache i Eric Toledano korzysta z bardzo prostego przepisu na sukces. Opowieść o przyjaźni rodzącej się między sparaliżowanym arystokratą a jego młodym sprawnym opiekunem została zaprogramowana tak, by na przemian bawić i rozczulać. (…) Jednak mimo wszystkich tych reżyserskich starań, „Nietykalnych” trudno nazwać filmem autentycznie poruszającym. Ta komedia stanowi raczej wyrachowaną ilustrację tezy o scementowanej na naszych oczach jedności francuskiego społeczeństwa.

Warto przekonać się na własne oczy, czy dwadzieścia pięć milionów Francuzów nie mogło się mylić. Lokalny sukces filmu Oliviera Nakache i Erica Toledano jest tak wielki, że chciałoby się szukać jego przyczyn gdzieś głębiej, poza faktem, iż jest to po prostu świetna komedia.

Siłą „Nietykalnych”, komedii, na którą tylko w Europie poszło już 25 milionów widzów jest nienachalność. Reżyserski duet Olivier Nakache i Eric Toledano serwuje prostą historię przyjaźni dwójki kompletnie niepasujących do siebie mężczyzn bez zbędnych, „filmowych” ozdobników.

Nietykalni ujmują swą prostą i bezpretensjonalnością. Tego filmu wręcz nie da się nie lubić i nie sposób się tu do czegoś przyczepić. Film broni się sam, na jakąkolwiek krytykę pozostając nietykalny.