Mapy gwiazd (2014)

(…) dystans, z jakim [reżyser] podszedł do tematu, zaowocował realizacją świetnego, wyrafinowanego filmu o kiczu, tandecie, przemocy i tabloidowej głupocie w rolach głównych, czego nie można powiedzieć ani o fatalnej satyrze na Hollywood „The Canyons” (2013) Paula Schradera, ani o krytycznym wobec kultu celebrytów „Antiviralu” (2012) Brandona Cronenberga.

Czym jest piekło? Światem bez narkotyków. W ponurej satyrze Davida Cronenberga „Mapy gwiazd”, reklamowanej jako najczarniejszy z czarnych pamflet na Hollywood, tego rodzaju dowcipów pada mnóstwo. Mało kto się jednak z nich śmieje, bo Kanadyjczyk szybko zmienia tonację na poważniejszą.

Film – będący bardziej niepokojącym obrazem, niż klarowną opowieścią – nie zmierza w stronę jednoznacznego rozwiązania. Trudno jednak, aby nabijając się z Hollywood, stosować się jednocześnie do hollywoodzkich reguł narracji. Warto go jednak zobaczyć dla samej tylko roli Julianne Moore.

To jedna z najbardziej bezlitosnych satyr na Hollywood w historii kina i zarazem przejaskrawiony, kiczowaty portret rozpadu świata, w którym najważniejszą walutą jest kłamstwo.