Mama (2014)

„Mama” jest świadectwem tego, że talent Dolana okrzepł, czego potwierdzeniem również nagroda na festiwalu w Cannes. Ma chłopak dryg do dialogów, wyczucie puenty, świetnie buduje napięcie emocjonalne, powoli ogranicza też manieryzmy w postaci np. scen w zwolnionym tempie, ale nadal gęsto wypełnia film różnorodną muzyką (…)

Dawno nie byłem tak zazdrosny po wyjściu z kina. Docenianie precyzyjnej konstrukcji i narracyjnej energii filmu to jedno, ale mój zachwyt nad konsekwencją, z jaką Dolan rozwija się jako autor, jest bezgraniczny. Szkoda byłoby, gdyby plotki o rychłym zakończeniu reżyserskiej kariery okazały się prawdą – „Mommy” to rewelacyjne kino, ale jeszcze lepszy zwiastun jego przyszłych dzieł.

Reżyser wciąż umiejętnie uwodzi widza obrazem oraz dźwiękiem (niewiele osób ma w dzisiejszych czasach takie wyczucie filmowego rytmu, teledyskowe wstawki Dolana są osobnymi, małymi arcydziełami). (…) Mama, to kolejny po Tomie, przejaw twórczej dojrzałości Kanadyjczyka.

(…) Xavier Dolan wznosi się na szczyt swoich reżyserskich umiejętności. „Mama” to jakby rewers, dojrzalsza i pełniejsza wersja jego debiutanckiego autobiograficznego dramatu „Zabiłem moją matkę” (…) Tam gdzie inni odnaleźliby tylko nędzę i ból, Dolan wydobywa radość i dziką energię. Broni ekscentrycznych postaci, ukazuje dziwne, subtelne piękno tworzącej się zastępczej patchworkowej rodziny.

W ”Mamie” (…) jesteśmy tak blisko bohaterów, tak bardzo zostajemy wciągnięci w ich grę, że przestajemy się dziwić, etykietować ich postawy. (…) ”Czy nie jestem dobrym artystą?” – pyta kokieteryjnie Dolan. Jest. W „Mamie” przypomina Johna Cassavetesa – tego z „Kobiety pod presją” – w sposobie ukazania teatru życia rodzinnego, gry na miny, próby wspólnoty, na przemian ponawianej i rujnowanej.

Mama może się spodobać, może też nie przypaść do gustu, trudno jednak odmówić młodemu kanadyjskiemu reżyserowi, scenarzyście i aktorowi unikatowej wizji świata i zupełnie autorskiego podejścia do kina.