Igrzyska śmierci: W pierścieniu ognia (2013)

Całość być może nie byłaby tak udana, gdyby pośrodku tego spektaklu nie stała Jennifer Lawrence – „nasza” dziewczyna, osoba spoza hollywoodzkiego „układu”, będąca underdogiem także w prawdziwym życiu (…) Sam film został zresztą tak skonstruowany, iż można odnieść wrażenie, że oto na naszych oczach aktorka i jej postać wykluwają się ze swojego bezpiecznego kokonu, gotowe zmierzyć się z nowym rozdziałem w ich życiu.

Seria nie straciła ani grama ciężaru gatunkowego. To wciąż mocna – choć prosta – alegoria o związkach kultury medialnej z polityką (jak by nie patrzeć, nietypowy temat na sagę dla nastolatków).

Mroczny i trzymający w napięciu film Francisa Lawrence’a to doskonała odtrutka dla nastoletnich widzów na nijaką i mdłą „Sagę Zmierzch” i jeden z najlepszych blockbusterów tego roku.

2,5 godziny szybkiej akcji i fabuła lepsza, niż moglibyście przypuszczać. (…) sam film mocno zaskakuje na plus. Nie jest tanią kopią obrazu Rossa z zeszłego roku, nie odgrzewa schematów, nie idzie po linii najmniejszego oporu. Oferuje za to dużo dobrej rozrywki, przy czym nie obraża widza intelektualnie. Jak dla mnie, najciekawszy blockbuster 2013 roku.

Obie części „Igrzysk śmierci” to najlepsze młodzieżowe blockbustery spośród tych, które w ciągu ostatniej dekady trafiły na ekrany kin. (…) kiedy na ekranie pojawiają się napisy końcowe, ma się ochotę przesiedzieć w fotelu kolejny rok, żeby być na miejscu, gdy historia Katniss i Peety zacznie toczyć się dalej.

Film długo się rozwija, nieco mniej w nim też napięcia niż w części pierwszej, ale gdy zaakceptuje się wady zwykle dotykające sequel, można uznać, że kontynuacja nie ustępuje początkowi.

W pierścieniu ognia zaskakuje, ponieważ trochę nie pasuje do pierwszej części. I dobrze, bo mamy do czynienia ze zdecydowaną poprawą i otwarciem się na starszego, bardziej wymagającego widza. Wystarczy przymknąć oko na kilka scen-pozostałości po konwencji filmu dla nastolatków, a będzie można się cieszyć naprawdę ciekawą dystopią.

Druga część Igrzysk śmierci spełnia prawa filmowego sequela – jest więcej i lepiej. The Hunger Games: Catching Fire to wierna ekranizacja książki i bardzo dobry film.

„W pierścieniu ognia” jest nieco słabsze od pierwszej części. Niczym – ani fabularnie, ani realizacyjnie – nie zaskakuje, nie ma efektu świeżości, więcej tu patosu, a mniej ironicznego dystansu, nowi bohaterowie zaś, mimo starań aktorów, są w gruncie rzeczy statystami.

To, co mnie irytuje w tym filmie nie tyle wtórność i monotonia fabuły (…) a prostacka konstrukcja świata. Nie wiem, dlaczego twórcy „Igrzysk śmierci” uznają widzów za skończonych idiotów i muszą krok po kroku tłumaczyć im jak przebiega proces manipulacji wiadomościami, jak rodzi się bunt, jak zły jest zły itp.