Godzilla (2014)

(…) nowa „Godzilla” nie jest tylko fanowską meta-układanką. To kreatywny, „myślący” blockbuster, który bawi się klasycznym wyobrażeniem monster movie, żeniąc je z estetyką… arthouse’u.

(…) wyjątkowo toporny i idiotyczny scenariusz. Owszem, nie po to się robi takie filmy, by zmieniały świat. I dlatego pewna umowność wydarzeń jest zrozumiała. Ale nieobrażanie inteligencji widza to niezbędne minimum. Na tym polu „Godzilla” szczególnie błyszczy. Natężenie idiotyzmów znacznie przekracza normę i na długo będzie negatywnym wyznacznikiem dla filmów tego rodzaju.

Gdy film przestaje być tym, czym miałem nadzieję, że będzie do końca, robi się kliszowo. Oglądamy film katastroficzny spod znaku Rolanda Emmericha. Nie mówię, że to bardzo źle. Tego rodzaju kino może się podobać i rozumiem to. Mnie jednak nie przekonują w kółko powtarzane schematy zarówno postaci, jak i wątków, sztuczny, jankeski patos i słabo umotywowana rozróba w tle.

Film Edwardsa to świetne połączenie klasycznego monster movie z dramatem i kinem katastroficznym. Produkcja, która nie ustrzegła się błędów i klisz, a mimo to dostarcza ogromnej frajdy, którą czerpiemy z seansu.

Godzilla jest taki, jakiego można było oczekiwać. Imponujący, nieokiełznany, budzi respekt, ale nie przerażenie. Ale jednocześnie budzi tęsknotę za aktorami poprzebieranymi w gumowe kostiumy, demolującymi precyzyjnie wykonane makiety Tokio.

Nowa „Godzilla” w reżyserii Garetha Edwardsa skupia w sobie wszystkie cechy idealnego letniego blockbustera. To film lekki, pełen angażujących scen akcji i naprawdę niezłych efektów specjalnych.

Odbiorem widza kieruje zmysłowe przeżycie pozwalające uczestniczyć w bezpiecznym doznawaniu niewyobrażalnych, a przecież rozgrywających się na wyciągniecie ręki (obraz 3D!) katastrof. Bodaj Susan Sontag nazwała to wstydliwą przyjemnością uczestnictwa w niszczeniu, burzeniu ładu, w totalnej destrukcji. Nie ma co szukać usprawiedliwień.