Głupi i głupszy bardziej (2014)

Ogólnie nie jest to moje kino, ale komu podobał się oryginał, lubi się śmiać z ludzkiej głupoty (choć to mało szlachetny gatunek śmiechu), czy ceni komediową twórczość braci Farrelly, powinien być zadowolony. A najlepiej gdyby po prostu miał 14 lat.

Ten film warto było nakręcić choćby po to, by znów podziwiać Jima Carreya czerpiącego frajdę z błazeńskich szarży. (…) W myśl zasady „nic co ludzkie, nie jest mi obce” Farrelly mieszają kloaczne gagi z czarnym jak węgiel dowcipem, przyprawiając całość szczyptą szlachetnego pure-nonsensu.

Jasne, że głupiego humoru tu nie zabraknie. Ale paradoksalnie „Głupi i głupszy bardziej” to jedna z… najinteligentniejszych komedii roku. (…) Jest tu wiele złożonych, błyskotliwych gagów – jedne mniej, inne bardziej śmieszne. Najważniejsze że dowcip goni dowcip więc każdy znajdzie jakiś dla siebie.

(…) w gąszczu żartów o tak różnorodnym wydźwięku twórcy postanowili postawić także na humor najbardziej uniwersalny i poruszający, czyli na żarty fekalne, które z pewnością podzielą widownię. Głupi i głupszy bardziej nie jest filmem tragicznym ani tym bardziej słabym. Jest po prostu produktem wycyzelowanym, mającym trafić w gusta widowni pierwszej części (…)

Bracia Farrelly w „Głupim i głupszym bardziej” balansują na granicy autoplagiatu. (…) Reżyserzy wysyłają bohaterów na praktycznie taką samą misję. Nawet więcej: powtarzają już wykorzystane gagi.

(…) wszystko jest utrzymane w klimacie wyważonych lat 90-tych. W tym właśnie upatruję sukces tego sequela. Cała jego akcja bazuje na sentymencie widzów i old schoolowym humorze charakteryzującym kino Farrellych.