Dzika droga (2014)

Film nie jest specjalnie odkrywczy, ale ma słuszne przesłanie, bardzo ładne zdjęcia i jest opowiedziany – na szczęście! – z pewnym dystansem i poczuciem humoru, co jest zasługą scenarzysty Nicka Hornby’ego. „Szalonych przygód” brak.

Ogląda się to wszystko wybornie, podziwiając kunszt operatora i montażysty zszywającego praktycznie bez szwów sceny z różnych okresów życia Cheryl. Dzieła dopełnia odważna kreacja Witherspoon, która z łatwością łączy kruchość i determinację.Warto wybrać się w podróż w jej towarzystwie.

Dzika droga to film łagodny oraz przystępny, unikający estetycznej ekstrawagancji i nieforsujący tempa. Często przyjmujący medytacyjny charakter. Myślę, że łatwo się w nim odnaleźć, łatwo też związać się z Cheryl: kibicować jej i, choćby na jednej z wielu płaszczyzn, z nią się utożsamić.

Dzika droga nie oferuje może niespodzianek, nie bawi się konwencją kina drogi i jego ograną do cna metaforą, nie próbuje przełamywać ograniczeń gatunku, ale i tak jest to kino o sporym ładunku emocjonalnym. Reżyserowi udało się uniknąć ckliwości i patosu. Z seansu wychodzimy pokrzepieni i paradoksalnie wcale nie mamy ochoty uciekać od naszego życia. W „Dzikiej drodze” chodzi bowiem o pogodzenie się z tym, co było i o powrót do ludzi.

Dzika droga to jeden z tych filmów, o których świetnie się rozmawia, ale ich oglądanie jest prawdziwą męczarnią. (…) W dodatku Witherspoon, przez Hollywood zaszufladkowana jako legalna blondynka, nie radzi sobie z rolą skomplikowanej i upodlonej kobiety, na ekranie wypadając blado i mało wiarygodnie.

Dzika droga to wręcz podręcznikowy przykład tego, że nie każda historia to materiał na film. Przygoda Cheryl Strayed mogła mieć dla niej olbrzymie znaczenie, mogła stanowić świetny materiał do bardzo prywatnej autobiografii, ale na pełnometrażową produkcję w kinie oferowała po prostu zbyt mało lub, jak kto woli, w ogóle nie była do niej przystosowana.

Vallée udaje się zespolić fizyczne przemieszczanie się bohatera z posuwaniem się fabuły naprzód. (…) W tytułowej dzikości jest więcej precyzji, niż chaosu, ale dzięki temu najnowszy filmie Vallée nie jest mozaiką, ale historią – choć otwartą – mającą też jasną wymowę, spójną konstrukcję i nienachalny, ale uderzający przekaz.