Django (2012)

Przez pierwszą godzinę ten spaghetti western (kolejny gatunek uwielbiany przez Tarantino, któremu postanowił oddać hołd) jest znakomity – wciągający, świetnie zbalansowany i bardzo zabawny: dużymi partiami jest to operująca inteligentnym i cynicznym humorem komedia. I mająca pierwszej klasy wykonawców.

Film jest pełen jawnych i ukrytych aluzji do dawnej i współczesnej Ameryki; jest zjadliwą satyrą społeczną (…).

Django, choć w pierwszym planie jest opowieścią o zemście, to jak przystało na film wybitny chodzi w nim o coś więcej, niż bezmyślną nawalankę. To portret Ameryki chylącej się ku wojnie, toczonej rakiem niewolnictwa i bezmyślnej, okrutnej przemocy (…) Tym, co czyni historię opowiadaną przez Tarantino przebojową, jest jak zwykle aktorstwo. Kiedy wspólne sceny mają Waltz, Foxx, DiCaprio i (…) Samuel L. Jackson, stężenie geniuszu aktorskiego na centymetr kwadratowy ekranu jest nieprzyzwoite.

Choć Tarantino postępuje z westernem równie bezceremonialnie co z innymi konwencjami, widać, że czuje do niego większe przywiązanie i darzy go większym szacunkiem (…). I jeśli jego film czymś zaskakuje, to wcale nie fantastycznym scenariuszem, pełną niuansów dyskusją z westernową tradycją i odbitą w krzywym zwierciadle gatunkową ikonografią. Szkopuł tkwi w klasycznej i szczerej formule, w której (…) znalazło się miejsce dla wielkiej pochwały przyjaźni.

(…) podstawową (…) cechą narracji „Django” nie jest jej intertekstualność, a tematyka, z jaką śmiało i bezkompromisowo się mierzy. (…) film wart jest najwyższych słów uznania głównie za pietyzm, z jakim przetwarza gatunkowe schematy. Mitotwórczy western posłużył do ukazania niezwykle wiarygodnego w swym wydźwięku rozrachunku z niewolnictwem…