Czarny łabędź (2010)

Reżyseria Aronofsky’ego zwala po prostu z nóg. Kreacja Natalie Portman zapewne przejdzie do historii kina (Oscar murowany).

(…) brawurowa, ale pretensjonalna bajka o demonizmie sztuki ze świetną rolą nagrodzonej Złotym Globem Natalie Portman.

Całość przypomina trochę szwedzki stół: horror, dramat, seks, rozpad ciała i rozpad umysłu. (…) Podobnie jak baletnica Nina, (…) pompatyczny, eklektyczny i groteskowy „Czarny łabędź” jest bliski perfekcji.

Filmowy balet Aronofsky’ego nie jest lepszy od takich dzieł reżysera jak „Pi”, czy „Requiem dla snu”, to nieskomplikowana ilustracja modernistycznej koncepcji ofiary na ołtarzu sztuki. „Byłam idealna” mówi Nina nim dokona żywota, „Czarny Łabędź” idealny nie jest, ale jest bliski doskonałości.

Gatunkowo „Czarny łabędź” łączy w sobie elementy kina sztuki, dramatu psychologicznego, thrillera, a nawet na tyle silnego horroru, że niektóre sceny mogą co niektórych widzów zmusić do chwilowego odwrócenia głowy od ekranu. (…) Jednak przy całym szacunku dla osiągnięć reżyserskich Aranofsky’ego siła rażenia filmu byłaby znacznie słabsza, gdyby Natalie Portman nie zagrała w nim roli życia.