Boyhood (2014)

Trudno znaleźć dziś film pozwalający z takim spokojem i dystansem, bez cienia katastrofizmu, kontemplować czas dający poczucie, że nie żyjemy u kresu cywilizacji, tylko u jej początku. (…) „Boyhood” to spełnienie. Jeden z rzadkich dziś filmów, w których widz nie staje się obiektem prowokacji, nie jest sprowadzony do roli konsumenta atrakcji i szoku, który udaje prawdę życia. Film o dorastaniu przeznaczony dla dorosłych. Pasjonujący, choć przezroczysty. Pozbawiony zbędnej symboliki. Głównym artystą jest w nim czas.

Piękne kino, proste i zarazem trafione w punkt. Nie mam wątpliwości, że nawet za wiele, wiele lat będziemy do niego wracać.

Boyhood to imponujący eksperyment, ale przede wszystkim wspaniała historia inicjacyjna. (…) Linklater, być może jak żaden inny reżyser od czasów Johna Hughesa („Klub winowajców”), potrafi bez ściemniania opowiadać o blaskach i cieniach dorastania. Na swoich młodocianych bohaterów spogląda z czułością, zrozumieniem i poczuciem humoru.

Piękny film. Pozbawiony fajerwerków, gwałtownych zwrotów akcji, charakteryzatorskich sztuczek. Skromne, a zarazem tytaniczne przedsięwzięcie. (…) po blisko trzygodzinnym seansie żal się z bohaterami „Boyhood” rozstawać.

Boyhood potwierdza, że na gratyfikację czasem warto poczekać. Efekt jest ujmujący, choć film zdaje się sprzeniewierzać zasadom rzemiosła. Brak tu typowej dla tego typu filmów struktury fabularnej. (…) Mimo tego, trwający niemal trzy godziny rozwlekły film o zwykłym życiu przykuwa do ekranu i porywa. Jest też jak lusterko, w którym możemy przyjrzeć się własnemu dorastaniu. Po seansie każdy zostanie z innymi refleksjami i inne momenty uzna za przełomowe w życiu Masona. Może też przypomni sobie, jak sam stał w nocnej kolejce po kolejną część „Harry’ego Pottera”

(…) czy naprawdę istotą „Boyhood” jest to, że możemy obserwować, jak zmienia się twarz głównego bohatera? Nie, to tylko pewien dodatek; serce filmu bije nieco głębiej. Linklater opowiada o codzienności, intensyfikując i uniwersalizując towarzyszącą jej intymność.

„Boyhood” to wspaniały, wyjątkowy film. Ma swój własny styl, daleki od mainstreamowego kina. Realizm Link­latera, skupiony wokół drobnych wydarzeń, codzienności, jest przezroczysty i niezauważalny. Najlepiej pasuje do niego określenie Andrieja Tarkowskiego: rzeźbienie w czasie.

Reżyser rejestruje nie tyle kolejne stadia życia, ile płynny proces. Życie według Linklatera to opowieść, która nie składa się z samych punktów zwrotnych.