Avatar (2009)

Cameron z pieczołowitością stworzył na Pandorze całkiem nowy świat. Nocą przypomina on bajeczną rafę koralową w kolorach o takiej głębi, jakiej nie da się pokazać w konwencjonalnym kinie. Również dla niej warto zobaczyć ten film. I przymknąć oko na logiczne dziury w scenariuszu oraz słabe antykorporacyjno-antywojenne przesłanie.

Hiperrealistyczna poetyka uczyniła „Avatara” dziełem wielokrotnego użytku. Rozchodzi się nie tylko o animację, ale przede wszystkim o bogactwo detali – nawet na drugim i trzecim planie.

(…) [Cameron] rzeczywiście wstrząsnął kinematografią i widzami. Nie fabułą, która jest schematyczna do bólu (i warta góra dwóch gwiazdek), ale wizją i sposobem przeniesienia jej na ekran.

Dwa lata post-produkcji (zdjęcia do filmu powstały w 2007 roku) nie poszły na marne. Cameron wraz ze sztabem specjalistów od cyfrowej obróbki doprowadził swój materiał do wymarzonej perfekcji.

To nie jest zwykłe science fiction, nie polityczna metafora, ani film religijny. To wielka baśń, celowo połączona z wieloma innymi baśniami i mitami filmowymi („Pocahontas”, „Król lew”, „Tańczący z wilkami”).