American Hustle (2013)

Jeżeli ktoś chciałby przekonać się, że aktorstwo w amerykańskim kinie jest w dalszym ciągu niedościgłe, polecam właśnie „American Hustle”.

(…) reżyser nie przykłada zbytniej uwagi do rozwoju intrygi – ta jest po prostu wygodną płachtą, na tle której ustawia on swoich aktorów. Ale to właśnie dla nich, co sam często podkreśla, film ów stworzył (…) Jest to więc – jak w przypadku „Podwodnego życia ze Stevem Zissou”, nakręconego przez Wesa Andersona DLA Billa Murraya – typ filmu urodzinowego, swego rodzaju filmowy poligon, zamknięty dla przypadkowego obserwatora. Ale kto kocha amerykańskie kino miłością płomienną i – przede wszystkim – nierozsądną, ten szybko znajdzie tu wiele dobra.

(…) nie tylko Russell spisał się w „American Hustle” na medal. Kroku, i to bez dwóch zdań, dotrzymuje mu obsada aktorska. A tworzą ją ludzie, z którymi miał już okazję współpracować – Adams, Bale, Cooper, Lawrence – i którzy doskonale rozumieją jego specyficzne podejście do pracy. Chociaż cała czwórka daje koncert gry aktorskiej, show kradnie duet Bale – Lawrence.

Czy „American Hustle” Davida O. Russella to najlepszy amerykański film o kanciarzach od czasów „Żądła”? Niewykluczone.

Taka obsada, jeśli tylko by chciała, leczyłaby raka oraz cofała czas za pomocą siły woli.

Kryzys każe ostatnio Amerykanom rozprawiać się z amerykańskim snem. „American Hustle” może nie czyni tego tak błyskotliwie, jak „Wilk z Wall Street”, ale pozostaje niegłupim kinem rozrywkowym z kreacjami aktorskimi, będącymi marzeniem każdego reżysera.

(…) American Hustle” pozostaje (…) koronkową robotą świadomego swych umiejętności filmowego rzemieślnika; atrakcyjnym, ekscytującym, seksownym, zabawnym obrazem ze znakomitymi rolami, wspaniale odzwierciedloną epoką i zajmującą fabułą, który po wyjściu z kina pozostawia po sobie na twarzy szeroki uśmiech satysfakcji.

Poczucie komediowego rytmu imponuje od pierwszych do ostatnich scen filmu. Niektórzy krytycy z szacunkiem porównują dzieło Russella z klasyką gatunku – „screwball comedy”. Rzeczywiście, są tu i soczyste gagi, i dynamiczne dialogi, a w tle przestępczych zapędów pojawiają się liczne damsko-męskie konfrontacje. Może to jeszcze nie jest klasyka, ale wysoki poziom, jak najbardziej. Dodatkowym walorem jest świetnie odtworzona atmosfera lat 70.