Blue Jasmine (2013)

Blue Jasmine w całości należy do Cate Blanchett. To ona dyktuje ton, uwodzi i drażni. Niemal nie znika z ekranu, a jednocześnie ani na moment nie traci nic ze swej tajemnicy.

Co 77-letni reżyser oferuje nam w swojej najnowszej produkcji? Ostre jak brzytwa ironię i sarkazm, bezkompromisowe wyszydzanie ludzkich wad, piętnowanie podziałów klasowych społeczeństwa i surową wiwisekcję związków damsko-męskich. A zatem to, do czego już dawno nas przyzwyczaił.

Trzeba przyznać, że „Blue Jasmine” to jeden z najlepszych filmów Woody’ego Allena ostatniej dekady, film tej klasy co „Match Point”, „Hannah i jej siostry” czy „Jej wysokość Afrodyta”. Z drugiej strony można odnieść nieodparte wrażenie, że stary mistrz wrócił z mocnym obrazem dzięki sadystycznej opowieści o udręczonej kobiecie, której nawet nie możemy współczuć.

Rzadko kiedy retrospekcje tak świetnie działają w kinie jak w przypadku najnowszego filmu Woody’ego Allena. Pozwala na to oderwanie Jasmine od rzeczywistości i jej skupienie na własnej osobie, traumie i narracji.

Allen po mistrzowsku snuje opowieść o złudzeniach, które znikają razem z makijażem spływającym po twarzy Jasmine po kolejnym rozczarowaniu. Trzeba jednak przyznać, że nawet kiedy bohaterka gada do siebie, robi to z klasą.

Znakomity, mimo komediowej formuły porażający gorzki film Woody’ego Allena, a zarazem kapitalna wariacja na temat „Tramwaju zwanego pożądaniem”.