Pod Mocnym Aniołem (2014)

Wielbiciele Smarzowskiego będą się delektować każdą sceną, co chwilę odkrywając nowe niuanse, cytaty i nawiązania. Pozostałym uzależnienie nie grozi. Przynajmniej nie takie.

(…) film mocny jak spirytus: nie każdy go przełknie bo zatyka. Mocny, bezceremonialny, zwalający z nóg. (…) „Pod Mocnym Aniołem” jest dziełem zbiorowym: aktorzy zagrali w nim tak jakby niczego nie grali; reżyser wyreżyserował tak jakby go nie było; a my obejrzeliśmy film jakbyśmy wcale nie byli widzami…

(…) „Pod mocnym aniołem” – choć to dzieło niesłychanie ważne, bo nareszcie ukazujące pijaństwo w konwencji bardziej tragicznej niż śmiesznej – nie zapada szczególnie w pamięć. Jest wprawdzie mocne i przewraca w bebechach, ale to wszystko. Zostawia kaca, którego szybko da się przecierpieć.

Jest w tym filmie wiele scen nieudanych, odpuszczonych, niepotrzebnych. Tanich grepsów z repertuaru koszarowych dowcipnisiów. Smarzowski raz po raz gubi rytm i nadużywa swych ulubionych reżyserskich chwytów (montażowych, operatorskich) tak jak powieściowy Jerzy nadużywał słowa jako swej używki.

Tonące w psychodelii i repetycjach studium uzależnienia alkoholowego.

Prowokacyjny, świetnie zrealizowany, doskonale zagrany film o terapii alkoholika jest w istocie dramatem o niemocy.