Gołąb przysiadł na gałęzi i rozmyśla o istnieniu (2014)

Najsmutniejsze ze śmiesznych lub najzabawniejsze ze smutnych. Trudno pisać o filmach Roya Anderssona, bo ich koncept polega na poetyckim obnażeniu stanu kompletnej bezradności.

Andersson wypełnia swój ponuro-komiczny świat kolejnymi dziwacznymi postaciami i absurdalnymi sytuacjami, tworząc autorską plecionkę, której nie sposób pomylić z niczym innym. Za opowiadanie fabuł jego filmów powinno się płacić grzywnę, bo dużo ważniejsze od „co” jest tu zdecydowanie „jak”.

Gołąb przysiadł na gałęzi i rozmyśla o istnieniu nie jest filmem łatwym w odbiorze. Ciągnące się w nieskończoność ujęcia, nowelowy charakter, czyli ciąg luźno ze sobą powiązanych scenek, absurdalny humor, który z pewnością nie trafi do każdego… Wszystko to sprawia, że seans nowego filmu Anderssona dla wielu może się okazać wyzwaniem ponad siły.

Jest śmiesznie (władca Szwecji Karol XII usiłuje dojść tam, gdzie król chodzi piechotą), czasem przerażająco (ludzkie ciała służące jako materiał do produkcji… muzyki), a każdy fragment jest rozplanowany niczym malarski obraz. Ilu reżyserów ma tak rozpoznawalny styl?