Paddington (2014)

Gdyby szukać drugiego dna dla tej opowieści, można pokusić się o stwierdzenie, że to bardzo aktualna bajka o niechcianych na Wyspach imigrantach, którzy mogą stanowić zagrożenie (pojawiający się zespół z Indii Zachodnich).

Nie razi (…) na ekranie ani całkiem spora dawka nielogiczności, ani przewidywalność fabuły. Może dlatego, że coraz mniej tak uroczo oldskulowych filmów dla najmłodszych – a ci właśnie tego rodzaju kino nie tylko doceniają, ale też kapitalnie się nim bawią.

Jeden z najsłynniejszych misiów świata wreszcie znalazł swoje miejsce na wielkim ekranie. Czarujący „Paddington” jest niczym antidotum na hałaśliwe, neonowe animacje, które ostatnimi czasy określa się jako kino familijne.

Jest w „Paddingtonie” dużo niewymuszonego, pozytywnego humoru. Naiwny Miś co rusz mierzy się z nieznanymi urządzeniami i ludzkimi obyczajami, a każde takie starcie jest zwiastunem małej katastrofy. Dzieciaki ucieszy sam widok wspaniale animowanego bohatera, z uroczym pyszczkiem i lśniącym futerkiem, ale twórcy puszczają też oczko do rodziców.

(…) jest przykładem idealnego filmu familijnego, który na dodatek jest zanurzony w klasycznym sosie. Twórcy znakomicie łączą slapstick z komediowym kinem akcji i brytyjskim poczuciem humoru. Nawet Nicole Kidman jako czarny charakter unika swoich botoksowych grymasów.

wiat historyjek Michaela Bonda przeniosiono do współczesnego Londynu z charakterystycznym dla naszych czasów polotem, wiarygodną scenerią, ale zachowując urok i humor oryginału. Wiele tutaj autoironicznych żartów na temat brytyjskości, ale jednocześnie jest w bajce bez wielkiego morału wiszące nad widzami pytanie – jak zmieniły się nasze społeczeństwa i czym jest dzisiaj rodzina.