Demon (2015)

W swym ostatnim filmie Marcin Wrona pożenił komedię z horrorem, tworząc opowieść o naszej pamięci, mitach i zapomnianych winach. „Demon” to najlepszy film w jego dorobku. (…) Przede wszystkim jest to jednak udany film grozy, w którym narracyjne i fabularne schematy zostają przefiltrowane przez wrażliwość reżysera i podporządkowane opowiadanej przez niego historii.

„Demon“ Marcina Wrony to intrygujący dramat, który umiejętnie wykorzystuje klisze horroru, aby stworzyć duszną, przejmującą i pełną posępnego klimatu opowieści o nietypowym opętaniu, które nastąpi podczas polskiego wesela.

Marcin Wrona pokazał, że można wgryźć się w obszary nieznane, inne, bardzo nam odległe. Demonem dotknął kilku problemów. Napiętnował kilka przywar, wziął pod lupę małżeństwa z przypadku (…) Demon to jedyny godny współczesny reprezentant polskiego kina grozy.

Trzeci, ostatni film Marcina Wrony. Podobny do dwóch poprzednich – znów jak w „Mojej krwi” i „Chrzcie” wszystkie wątki sumują się w czasie rodzinnego rytuału, a główni bohaterowie muszą dokonać ważnych życiowych wyborów. Ale zarazem inny, bardziej osadzony w tradycji literackiej.

(…) nie jest to horror, zabawa kinem w kino dla samej jej frajdy – dajmy na to w stylu Tarantino. Owszem, Wrona i Maślona oraz ich aktorzy (…), operator Paweł Flis, zespół scenograficzno-kostiumowy nie mają z tym żadnej trudności. Ale chcą i osiągają znacznie więcej (…) Dotyka bowiem Wrona spraw większych i ważniejszych, z tego i tamtego świata, dotyczących naszych korzeni, tradycji, świadomości narodowej i narodowych zachowań.

W tle walki z tytułowym „demonem”, który opętał bohatera, rozgrywa się zawiedziona miłość sprzed kilku dekad. To podskórny melodramat „w domyśle”, rozwijający się jako niezależna od głównego wątku fabularnego historia.