Body/Ciało (2015)

W kraju, w którym więcej i chętniej mówi się o duszy, przypowieść o ciele naraża się na ryzyko niepewnego odbioru, co przypomina trochę sytuację ucznia piszącego klasówkę z lekcji, której nie odrobił.

(…) reżyserka nie goni na oślep za kinem światowym, dialoguje też z polskimi tradycjami. Z jednej strony odsyła do romantyzmu: duchów, cmentarzy, upiorów i atmosfery niesamowitości. Z drugiej zaś wyraźnie odcina się od psującej powietrze w naszych szkołach filmowych świątobliwości późnych Kieślowskich czy Zanussich.

(…) „Body/Ciało” Małgorzaty Szumowskiej to jak dotąd najbardziej udany film reżyserki.

W (…) subtelności, w czarnym niekiedy poczuciu humoru, w mądrym doświadczaniu spraw trudnych, leży siła filmu. Niby nic wielkiego się nie zdarzyło, niby nic nowego nie powiedziano. Zwykły dreszcz przeszedł, łza popłynęła, banalne kinowe zdarzenia. Intuicja podpowiada, że jest coś jeszcze. Coś więcej.

(…) chociaż nowy film Szumowskiej porwał większość recenzentów i krytyków filmowych, wątpię, żeby porwał też widzów. A koniec końców, to przecież dla nich robi się kino i to oni decydują o sukcesie bądź porażce filmu.

Body/Ciało” to bardzo dobry film o sprawach ostatecznych, takich jak śmierć, samotność, przemijanie, opowiedziany inteligentnie, lekko, chwilami z humorem.

To nie jest film „na temat” – pasuje do niego wiele kluczy. Chce się do niego wracać, oglądać z różnych stron, sprawdzać, jak został zrobiony. (…) Mądrość filmu Szumowskiej polega na podwójnej przewrotności. „Ciało” podsuwa metafizyczne tropy, a zarazem się z nich śmieje.