Kopciuszek (2015)

Kopciuszek to Disneyowski sukces: frajda dla najmłodszych (żadnych „uwspółcześnień na siłę”), ale dla rodziców, mam wrażenie, wcale nie mniejsza.

Kino familijne w dobrym wydaniu, z nieprzemijającym przesłaniem, że dobro bywa nagradzane, a zło ukarane i każdy może kiedyś zostać zaproszony na bal, który odmieni jego życie.

To historia, którą znamy na wyrywki – do tego stopnia, że nie chce nam się słuchać jej po raz kolejny – ale opowiedziana tak, że znów sprawia frajdę.

Branagh i scenarzysta Chris Weitz stawiają zdecydowanie na klasyczny, staroświecki urok, nie na nowe odczytanie baśni. (…) Na mnie nie bardzo on działa, ale też nie jestem docelowym widzem tego filmu.

Wystarczająco łagodny i klarowny narracyjnie dla młodszych widzów, tempem, humorem i biglem zachwyci też tych starszych. Branaghowska reinterpretacja klasycznej opowieści jest świeża i angażująca. Jej powstanie motywował pomysł i wizja, nie tylko chęć łatwego zarobku na widzowskich sentymentach.