Igrzyska śmierci: Kosogłos. Część 1 (2014)

Igrzyska śmierci: Kosogłos. Część 1. to film o manipulacji w totalitaryzmie – Katniss staje się marionetką w dobrej sprawie, tak samo jak Peeta, którego siłą zatrzymano w Kapitolu, ulega sprawie złej, występując w propagandowej audycji Caesara Flickermana (Stanley Tucci). Oba systemy są tu trochę jak swoje lustrzane odbicia.

Więcej gry aktorskiej, ale mniej porywającej akcji. Trzecia odsłona sagi o przygodach Katniss Everdeen mocno różni się od dwóch poprzednich. (…) I fani wcale nie muszą przyjąć tego z uśmiechem na ustach.

Przygodę i melodramę, które wyznaczały rytm poprzednich odcinków “Igrzysk…”, zostawiamy więc za sobą, wkraczając na grząską arenę kina… wojennego. (…) Jednocześnie, silnym lejtmotywem serii pozostaje konflikt polityczny widziany przez pryzmat PR-u i propagandy. (…) To dojrzała, zaskakująca myśl, sytuująca “Igrzyska…” pięć pięter ponad konkurencją.

Niestety fakt, że finał został podzielony na 2 części, sprawił, iż film jest sztucznie wydłużony. Niektóre sekwencje przeciągnięto do granic możliwości, sprawiając, że momentami jest po prostu nudno.

Na poziomie bohaterów tu nie ma ściemniania – to nie są żadne posągi ze spiżu. Katniss i inni mają swoje ograniczenia, uczucia, lęki, bywają impulsywni i podejmują złe decyzje. Są ludzcy i dają sobą manipulować. I to wszystko dalej świetnie widać w tym filmie. To jego najlepsze kawałki.