Coś za mną chodzi (2014)

Pomimo licznych inspiracji, czuć świeżość bijącą od „Coś za mną chodzi”. No i co najważniejsze, straszy solidnie.

(…) robiony ze smakiem. Nie znajdziemy tu obrzydliwych, krwawych scen – opiera się on bardziej na atmosferze i samej istocie, niczym w „Ringu”. I to działa, choć pytanie, czy tak dobrze jak powinno. Mimo że sam potwór po prostu chodzi, na twarzy widza nie wystąpi raczej ironiczny, prześmiewczy uśmiech, ale również nie będzie to strach.

Mitchell doskonale czuje tematyczne zaplecze horroru, ale – co w sumie ważniejsze – wie też, jak przestraszyć. Rozumie, że sedno odbiorczego dreszczyku tkwi w oczekiwaniu, więc ze swadą gloryfikuje długie ujęcia, zmuszając nas do nerwowego przeczesywania kadru w poszukiwaniu śladów zagrożenia. „Coś za mną chodzi” to pokaz inscenizacyjnego talentu: zmyślnej pracy kamery i mistrzowskiej gry ruchem w głębi kadru.

Prawdziwe uznanie budzi również respekt, jakim Mitchell darzy sam gatunek. Kino grozy jest dla niego tym, czym być powinno i działa na widzów, jak ma działać rasowy horror: straszy. Brak tu niepotrzebnych mrugnięć okiem w stronę widza, postmodernistycznych figli, pastiszowego zacięcia, które są zmorami horrorów (…).

Gdyby film Mitchella powstał trzydzieści lat temu, bez wątpienia zostałby odczytany jako metafora strachu przed AIDS. Dziś nie wydaje się tak jednoznaczny – największą jego siłą jest wszak mnogość możliwych interpretacji. Dla samego reżysera to opowieść o lękach i frustracjach towarzyszących seksualnej inicjacji. (…) Doprawdy to film, który można analizować na dziesiątki sposobów (…)