Zaginiona dziewczyna (2014)

Film ukazuje, że publiczność zmienia opinię częściej niż rękawiczki. Choć właściwie w wizji Finchera trudno mówić o „publiczności” – otrzymujemy tu raczej reprezentację wściekłego motłochu gotowego zlinczować kogo tylko uznają za winnego.

Fabuła „Dziewczyny” to istne pole minowe spoilerów. Twórcy filmu nie raz i nie dwa każą Wam bowiem zrewidować swój stosunek do bohaterów oraz tego, co zobaczyliście na ekranie.

Zaginiona dziewczyna zaczyna się jak rasowy thriller, potem przeradza się w satyrę na małżeństwo, media i prowincjonalną amerykańską obyczajowość. Trudno o tym filmie pisać, nie zdradzając za wiele, skoro mniej więcej po godzinie wszystko wywraca się w nim do góry nogami.

Nowy film Davida Finchera gra stereotypami. Mówi nie tyle o straszliwych skutkach wypalenia emocjonalnego związku, co o kreowaniu i narzucaniu opinii publicznej cynicznie spreparowanej, bajkowej narracji. Nieważne, co wiedzą i myślą o sobie bohaterowie celebryci. Liczy się to, w jakim świetle widzieć ich będą inni.