Bogowie ulicy (2012)

Bogowie ulicy są filmem szczerym w każdym możliwym aspekcie, znakomicie zrealizowaną i odważnie pomyślaną filmową podróżą do świata, którego przeważnie nie widzimy (…).

Bogowie ulicy nie jest klasycznym policyjnym filmem. Bliżej mu do niektórych odcinków polskiego „Pitbulla”, niż do „Serpico”. Jednak jest to jeden z najlepszych filmów o policji jakie kiedykolwiek powstały w Hollywood.

Wizualna różnorodność „Bogów ulicy“ stawia film na równi z barokowymi dziełami sztuki – z zamierzenia przeładowanymi. Zdjęcia z ukrytej kamery jakościowo nie ustępują jednak wystylizowanym barwnym kadrom; czarno-białym ujęciom czy sytuacjom fotografowanym przez zielonkawe soczewki noktowizorów. Reżysera lubującego się w nadmiarze tylko cienka czerwona linia dzieli od tandeciarza, David Ayer jej jednak nie przekracza.

(…) od filmu zrealizowanego na takim poziomie, obdarzonego tak wielką starannością i poszanowaniem dla realiów przedstawionego świata, jak również tak potężną dawką aktorstwa najwyższej próby, powinniśmy spodziewać się arcydzieła. Arcydzieła nie dostajemy – ginie ono gdzieś wśród nieskonkretyzowanej historii, specyficznego zakończenia i przedziwnej końcowej wolty (…) Ale na pewno powiedzieć o niej można – i o całym filmie – jedno: nie jest pretensjonalna.

W przyjemności czerpanej z seansu nie przeszkadza prosty podział na dobrych i złych bohaterów ani nachalna miejscami promocja konserwatywnych wartości. Film Ayera i tak wyzwala pragnienie, aby Taylor i Zavala objęli swoim rewirem również naszą dzielnicę.

Wierne żelaznym regułom gatunku kino policyjne, lecz przede wszystkim – dojrzała, fantastycznie napisana opowieść o przyjaźni i lojalności. Towar którego na tej dzielni jeszcze nie widzieliście.