Dzikie historie (2014)

„Dzikie historie” to najnowszy dowód na to, że w kinie nie trzeba tworzyć dzieła sztuki, by widzów poruszyć, rozbawić i skłonić do myślenia. Damianowi Szifronowi wystarczyła biegłość operowania językiem filmowym, by stworzyć nowelowy klejnot.

Film „Dzikie historie” to śmiech i kpina z braku odporności nerwowej na stres, czyli opowieści o tym, co trzeba zrobić, żeby doprowadzić człowieka do furii, która zamieni go w terminatora spychającego świat w kierunku Armagedonu. (…) Świetne, uniwersalne, energetyzujące kino!

Wraz z upływem akcji zanurzamy się coraz głębiej w oceanie ludzkich namiętności i słabości. (…) Raz zasiane ziarno agresji wydaje owoce, które w końcu wylądują na naszym stole – przypomina argentyński reżyser Damian Szifrón. W „Relatos Salvajes” nie mówi wprawdzie nic nowego, ale jego ostrzeżenie, że w każdym z nas tkwi niebezpieczna bestia, która raz wypuszczona na wolność staje się żywiołem nie do okiełznania, brzmi czysto i głośno.

Agresja wybucha u Damiána Szifróna bardzo widowiskowo. Jego „Dzikie historie” przedstawiają wyolbrzymione sytuacje, ale nigdy nie gubią psychologicznej prawdy. Dzięki temu osiągają porywający efekt. (…) Jest to więc film rozrywkowy w najlepszym rozumieniu tego słowa, ale podszyty poważną refleksją. Dobrze się tu odnajdą zarówno wielbiciele Pedro Almodóvara (który zresztą ten film produkował), jak i Quentina Tarantino.

Latynoska ironia pozwala Szifrónowi w „Dzikich historiach” śmiać się z tego, co jest może największym dramatem współczesnych społeczeństw: rosnącego poziomu agresji i bezkarnej przemocy.