Foxcatcher (2014)

Trudno o film bardziej mroczny i przygnębiający niż „Foxcatcher”. Nawet luksusy rodziny du Pont wyglądają w nim wyjątkowo smutno. Najżywszym akcentem przez ponad dwie godziny projekcji okazuje się być krew na brudnym śniegu. Jednak aktorstwo rzeczywiście jest tu pierwszorzędne. Zdolne oddać pokręcone relacje między bohaterami.

„Foxcatcher” został genialnie wyreżyserowany przez Benneta Millera (…) Foxcatcherem” jest zdolny zahipnotyzować widzów bez względu na to, czy wcześniej słyszeli o zapaśniczym rodzeństwie Schultzów (…). Jeśli nie znacie tej historii, nie poszukujcie artykułów na jej temat. Nikt nie opowie wam jej lepiej.

Kameralny, rozgrywający się w środowisku amerykańskich zapaśników film Bennetta Millera to jedna z większych niespodzianek oscarowego sezonu. Dla jednych ponura komedia, dla innych thriller psychologiczny o chorej, zachwianej emocjonalności z wielkimi kreacjami aktorskimi Steve’a Carella i Channinga Tatuma.

Sekret talentu Benneta Millera tkwi nie tylko w jego empatii, ale również w umiejętności pracy z aktorami. (…) zasypuje członków obsady materiałami na temat bohaterów i oczekuje wierności graniczącej z mimikrą. W ten sposób kreacje rodzące się pod jego batutą są wycyzelowane, dopracowane w najdrobniejszych szczegółach.

Prawdziwa, wstrząsająca historia, piękne zdjęcia, świetne kreacje aktorskie – Foxcatcher, który zamykał wrocławski American Film Festival, ma to wszystko, jednak zabrakło czegoś, co uczyniłoby tę produkcję wyjątkową.

Trudno wybrać najlepszą aktorską kreację w Foxcatcher, bo każda jest warta nagród. Na największe uznanie zasługuje jednak Bennett Miller – reżyser wybitny (…) To wnikliwy obserwator i precyzyjny chirurg, który kamery używa jak skalpela. Pomału odziera swoich bohaterów z naskórkowych kompleksów, warstw patologii i obłudy, by w końcu ściągnąć im maski. To robota warta Oscara.

Nie dostrzegam w tej opowieści niczego nadzwyczajnie pociągającego, choć bez wątpienia jest to film ciekawie łączący dwie różne opowieści.